Porównanie wartości prognostycznej echokardiografii kontrastowej z elektrokardiograficznymi i angiograficznymi wskaźnikami oceny perfuzji w przewidywaniu poprawy funkcji skurczowej lewej komory u pacjentów z ostrym zawałem serca leczonych pierwotną interwencją wieńcową

Streszczenie

Wstęp: Szybkie i skuteczne przywrócenie drożności tętnicy dozawałowej, a przede wszystkim trwałe przywrócenie perfuzji tkankowej, wiążą się z poprawą rokowania i lepszą funkcją skurczową lewej komory w obserwacji odległej w porównaniu z osobami z zaburzoną perfuzją. Celem przedstawionego badania jest porównanie wartości prognostycznej perfuzyjnej echokardiografii kontrastowej z innymi, ogólnie uznanymi elektrokardiograficznymi i angiograficznymi wskaźnikami oceny perfuzji tkankowej.
Materiał i metody: Badaniem objęto kolejnych 114 pacjentów (85 M; 57,9 ± 11 lat) z pierwszym zawałem ściany przedniej (12 godzin od początku) leczonych PCI. Po udanej PCI dokonywano angiograficznej oceny perfuzji (MBG 0-1 brak perfuzji, 2-3 zachowana perfuzja), a następnie po 60 min wykonywano EKG w celu oceny stopnia redukcji sumy uniesień odcinka ST. Zmniejszenie sumy uniesień powyżej 50% (ΣST50%) było wskaźnikiem powrotu perfuzji. Przez pierwsze 24 godziny monitorowano 12-odprowadzeniowe EKG w celu rejestracji arytmii w czasie reperfuzji (RA) i czasu zmniejszenia uniesienia ST o ponad 50% w pojedynczym odprowadzeniu z najwyższym uniesieniem ST (ΔtST50%). W 2. dobie zawału po oznaczeniu frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) oceniano perfuzję w segmentach dysfunkcyjnych, posługując się echokardiografią kontrastową (RT-MCE), a wskaźnik perfuzyjny (RPSI) stanowił średnią z wyników perfuzji segmentów dysfunkcyjnych. Regionalną i globalną kurczliwość LV oceniano ponownie po miesiącu, a na podstawie wzrostu LVEF o ponad 5% podzielono pacjentów na grupy A (z poprawą funkcji skurczowej; 72 osoby) i B (bez poprawy funkcji skurczowej; 42 osoby).
Wyniki: W grupie A LVEF wynosiła 41,9% ± 7,1%, a w grupie B — 38,9 ± 7,4% (p = NS), natomiast wskaźnik RPSI odpowiednio: 1,59 i 0,78 (p < 0,001). Prawidłowa perfuzja oceniana angiograficznie (MBG 2-3) występowała częściej w grupie A (64%) w stosunku do grupy B (34%; p < 0,001). Wśród badanych pacjentów ΣST50% i ΔtST50% po wyznaczeniu punktu odcięcia z krzywej ROC (61 min) wystąpiły u 47 i 48 pacjentów z grupy A oraz 17 i 16 z grupy B. Dokładność omawianych testów dla prognozowania poprawy funkcji LV wynosiła odpowiednio: 76,3%, 64%, 63,2% i 64,9% dla RT-MCE, MBG, ΣST50% i ΔtST50%.
Wnioski: W badaniu wykazano wysoką wartość prognostyczną echokardiografii perfuzyjnej w przewidywaniu poprawy globalnej funkcji skurczowej lewej komory, która okazała się najlepszym predykatorem wśród pozostałych wskaźników angiograficznych i elektrokardiograficznych.