Ostra zatorowość płucna u chorych kierowanych do wczesnego inwazyjnego leczenia ostrego zespołu wieńcowego

Streszczenie

Wstęp: Rozpoznanie ostrej zatorowości płucnej (APE) jest dużym wyzwaniem klinicznym, ponieważ jej objawy nie są czułe i swoiste. Ból w klatce piersiowej połączony z niedokrwiennymi zmianami w EKG i/lub podwyższonym stężeniem troponiny we krwi stanowi podstawę rozpoznania ostrego zespołu wieńcowego (ACS), jednak objawy te występują także w APE.
Materiał i metody: Badaniem objęto 18 osób spośród 625 kolejnych chorych z ACS skierowanych do wczesnego inwazyjnego leczenia, u których wynik koronarografii był prawidłowy lub prawie prawidłowy. Angiografię płucną wykonano u 7 pacjentów (30%) z klinicznym podejrzeniem APE opartym, poza bólem w klatce piersiowej, na przynajmniej 2 innych objawach lub czynnikach ryzyka APE (duszność, omdlenie, przebyta zakrzepicy żylna, schorzenie nowotworowe, operacja, przedłużone unieruchomienie, otyłość).
Wyniki: Potwierdzono APE u wszystkich 7 chorych (wskaźnik Millera: 9,7 ± 3,3, zakres: 6-15, średnie ciśnienie w tętnicy płucnej: 24 ± 5,2 mm Hg, zakres: 18-30 mm Hg, stężenie troponiny: 0,55 ± 0,7, zakres: 0-2,6 ng/ml, stężenie D-dimerów: 2901 ± 2709 ng/l, zakres: 286-7220 ng/ml). Poddając pacjentów ocenie klinicznego prawdopodobieństwa według Wells i wsp., 6 z nich uzyskało wynik poniżej 2 pkt (niskie prawdopodobieństwo APE), a u 2 osób wynik testu D-dimerów był prawidłowy.
Wnioski: Ostrą zatorowość płucną można stwierdzić u znacznej części chorych z prawidłowymi naczyniami wieńcowymi skierowanymi z rozpoznaniem ACS do wczesnego leczenia inwazyjnego. Jednak kliniczne objawy, prosty wskaźnik prawdopodobieństwa APE i dane laboratoryjne są zbyt mało użyteczne, aby podejrzewać APE jeszcze przed wykonaniem angiografii wieńcowej.