Wpływ leczenia stymulatorem typu DDD(R) z funkcją stymulacji antytachyarytmicznej u chorych z nawracającym napadowym migotaniem przedsionków

Streszczenie

Wstęp: Migotanie przedsionków (AF) jest arytmią o złożonym podłożu patofizjologicznym. Obecnie bada się skuteczność różnych algorytmów stymulacji antytachyarytmicznej u chorych z nawracającym AF. Celem niniejszej pracy była ocena skuteczności leczenia stałą stymulacją DDD(R) z funkcją przedsionkowej stymulacji antytachyarytmicznej i wpływu na częstość nawrotów arytmii u chorych z nawracającym AF opornym na farmakoterapię.
Metody: W latach 2002-2004 do wszczepienia stymulatora dwujamowego typu DDD(R) zakwalifikowano 19 osób (10 kobiet, 9 mężczyzn) w wieku 45-74 lat (śr. 64,2 ± 7,6 roku). Wskazaniem do zabiegu był zespół tachykardia–bradykardia z nawracającym AF opornym na farmakoterapię. U wszystkich pacjentów w ciągu ostatniego roku wystąpiły co najmniej 3 objawowe napady AF. Chorych obserwowano przez rok. Co 6 miesięcy w trakcie wizyty ambulatoryjnej oceniano częstość napadów AF, liczbę hospitalizacji i pobytów na izbie przyjęć z powodu arytmii oraz wykonywano rutynową kontrolę stymulatora z oceną: średniej częstości rytmu wiodącego, częstości włączania się funkcji auto mode-switch i odsetka wystymulowanych pobudzeń przedsionkowych. Ponadto każdy pacjent wyjściowo i po roku obserwacji wypełniał kwestionariusz SF-36, w którym oceniano jakość życia; przeprowadzano też badanie echokardiograficzne serca ze szczególnym uwzględnieniem wielkości przedsionków.
Wyniki: U 1 pacjentki po około miesięcznej obserwacji nastąpiło utrwalenie arytmii wymagające przeprogramowania stymulatora na tryb pracy VVIR. U pozostałych osób uzyskano skuteczną stymulację dwujamową. W ciągu rocznego okresu obserwacji w porównaniu z analogicznym okresem poprzedzającym wszczepienie stymulatora zanotowano zmniejszenie częstości hospitalizacji z powodu napadu AF z 3,9 do 0,4 (p = 0,005). Zmalała także częstość zgłoszeń do umiarowienia napadów AF na izbie przyjęć z 2,1 do 0,8 (p = 0,05). Stwierdzono średnio 95,7 ± 2,9% wystymulowanych pobudzeń przedsionkowych (overdrive).
Średnia częstość włączania się funkcji auto mode-switch wynosiła 6,4% (1-50%; mediana 2%) w ciągu pierwszych 6 miesięcy obserwacji, a po roku zmniejszyła się do 2,5% (0-7%; mediana 2%; NS). Liczba zdarzeń traktowanych jako napad AF wynosiła przez pierwsze 6 miesięcy średnio 483 zdarzenia/miesiąc (0,44-5761; mediana 31), a po roku od wszczepienia - 84 zdarzenia/miesiąc (0-480; mediana 17; NS). W obserwacji półrocznej AF burden wyniósł 1,92 dnia/miesiesiąc (od 7 h do 15 dni; mediana 14 h), a po kolejnych 6 miesiącach zmniejszył się do 0,74 dnia/miesiąc (0-2,1 dnia; mediana 14 h; NS). Istotnie poprawiła się również jakość życia chorych.
Wnioski: Stymulacja typu overdrive jest skuteczną metodą leczenia pacjentów z napadowym AF opornym na farmakoterapię i typowymi wskazaniami do wszczepienia układu stymulującego serce. Jest dobrze tolerowana przez chorych. Powoduje zmniejszenie liczby AF burden, częstości hospitalizacji i istotnie poprawia jakość życia.