Leczenie trombolityczne w trakcie resuscytacji krążeniowo-oddechowej

Abstract

W licznych badaniach eksperymentalnych oraz w obserwacjach klinicznych dowiedziono, że natychmiast po zatrzymaniu krążenia następuje znacząca aktywacja płytek krwi i układu krzepnięcia, co nie jest równoważone endogenną fibrynolizą i prowadzi do uogólnionego odkładania złogów fibryny w naczyniach oraz do powstawania mikrozakrzepów. Proces ten rozwija się w trakcie resuscytacji krążeniowo-oddechowej i przenosi się na okres poresuscytacyjny. Istnieją prace doświadczalne i badania kliniczne, których wyniki wskazują, że leczenie heparyną i zastosowanie trombolizy może zwiększać przeżywalność po incydencie nagłego zatrzymania krążenia. Leczenie trombolityczne staje się więc nową metodą stwarzającą szanse na poprawę rokowania u pacjentów po tym incydencie. Obecnie jest oczywiste, że terapię fibrynolityczną lub trombolityczną można stosować w ostrej zatorowości płucnej, co przyczynia się do stabilizacji hemodynamicznej pacjenta. W dotychczasowych badaniach wykazano, że tego rodzaju leczenie, stosowane podczas resuscytacji krążeniowo-oddechowej po przedłużonym zatrzymaniu krążenia w przebiegu ostrego zespołu wieńcowego, zwiększa przeżywalność i poprawia stan neurologiczny pacjentów w okresie poresuscytacyjnym. Pełne potwierdzenie tych obserwacji wymaga kontynuowania dalszych wieloośrodkowych, randomizowanych badań. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 12-17)