Zmniejszenie amplitudy zespołu QRS u młodych kobiet uprawiających sport podczas początkowego okresu intensywnego treningu fizycznego trwającego 21 miesięcy

Streszczenie

Wstęp: Celem niniejszego badania była ocena zmian wartości amplitudy napięcia zespołu QRS u młodych kobiet uprawiających sport podczas 21-miesięcznego okresu intensywnego treningu rywalizacyjnego w zakresie aerobiku gimnastycznego.
Metody: Przez okres 21 miesięcy w grupie uprawiających sport 12 młodych kobiet w wieku 13-17 lat (średnio 13,8 roku) w co 3-miesięcznych odstępach analizowano parametry antropometryczne, częstość akcji serca, ciśnienie tętnicze oraz wybrane wskaźniki 12-odprowadzeniowego badania elektrokardiograficznego. Analizie poddano wyliczone wcześniej: wskaźnik Sokołowa- Lyona (SLI) oraz wartość tak zwanego maksymalnego wektora przestrzennego zespołu QRS (QRSmax), ocenionego na podstawie wartości amplitudy załamków: R w odprowadzeniu V5 (RV5), R w odprowadzeniu aVF (RaVF) oraz S w odprowadzeniu V2 (SV2).
Wyniki: Średnia wartość QRSmax oraz SLI stopniowo zmniejszyła się podczas trwania okresu treningu. Różnica między średnią wartością QRSmax na początku oraz na końcu badania wynosiła: -0,8 mV (30,8%, p < 0,001), zaś pomiędzy początkową i końcową wartością SLI: -0,6 mV (24%, p < 0,001). Parametry antropometryczne uległy jedynie niewielkiej zmianie, częstość akcji serca oraz skurczowe ciśnienie tętnicze nie zmieniły się w istotny sposób.
Wnioski: W badaniu wykazano, że wdrożenie trwającego 21 miesięcy rywalizacyjnego treningu w zakresie aerobiku gimnastycznego spowodowało zmniejszenie wartości maksymalnego wektora przestrzennego zespołu QRS. Wyniki te są odmienne niż klasyczna hipoteza, na której opiera się elektrokardiograficzna diagnostyka przerostu lewej komory oraz zgodne z założeniami hipotezy alternatywnej, mówiącej o relatywnym obniżeniu wartości woltażu podczas wstępnej fazy rozwoju przerostu lewej komory. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 477–484)