Poprawa kurczliwości po zabiegu pomostowania aortalno-wieńcowego w rocznej obserwacji - znaczenie oceny żywotności mięśnia sercowego

Streszczenie

Wstęp: Zaburzenia kurczliwości lewej komory (LV) w chorobie wieńcowej mogą wynikać z zamrożenia mięśnia sercowego w następstwie przewlekłego niedokrwienia. Ich ustąpienie uzyskuje się jedynie drogą rewaskularyzacji. Nie określono dokładnie czasu i stopnia poprawy funkcji LV po zabiegu kardiochirurgicznym, a opublikowane na ten temat doniesienia zawierają rozbieżne dane. Celem pracy było określenie czasu powrotu kurczliwości miokardium u pacjentów ze skurczową dysfunkcją LV po zabiegu chirurgicznej rewaskularyzacji, w zależności od wyników echokardiograficznych testów obciążeniowych.
Metody: Badaniem objęto 50 pacjentów z wielonaczyniową chorobą wieńcową oraz obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF < 40%) zakwalifikowanych do pomostowania aortalno-wieńcowego (CABG). Przed zabiegiem wykonywano spoczynkowe badanie echokardiograficzne oraz próbę z małą dawką dobutaminy (5-10 µg/kg/min), a następnego dnia z małą dawką dipirydamolu (0,24 mg/kg przez 4 min). Kolejne badania spoczynkowe powtarzano po operacji oraz po 3, 6 i 12 miesiącach. Za każdym razem oceniano LVEF oraz wskaźnik kurczliwości ścian lewej komory (WMSI).
Wyniki: W czasie rocznej obserwacji od zabiegu CABG doszło do znamiennej poprawy funkcji lewej komory (wzrost LVEF, zmniejszenie WSMI), przy czym największe zmiany nastąpiły w okresie pierwszych 6 miesięcy. Korelacja parametrów echokardiograficznych (LVEF, WMSI) podczas prób obciążeniowych i w trakcie rocznej obserwacji wykazała, że najsilniejsza zależność istnieje między zmianą WMSI po obciążeniu zarówno dobutaminą, jak i dipirydamolem, a poprawą WMSI po 6 miesiącach od zabiegu.
Wnioski: Optymalny czas poprawy czynności LV u chorych z upośledzoną jej funkcją skurczową poddanych CABG nastąpił pomiędzy 3. a 6. miesiącem od operacji. Obie próby obciążeniowe charakteryzuje podobna moc diagnostyczna w identyfikacji żywotności mięśnia lewej komory. Parametrem o najsilniejszym znaczeniu prognostycznym okazał się WMSI obliczany po obciążeniu. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 303-308)