Wpływ jonowych i niejonowych środków cieniujących stosowanych w angiografii na aktywność śródbłonka naczyniowego

Streszczenie

Wstęp: Najważniejsze fizykochemiczne właściwości jodowych środków cieniujących (CM), takie jak: rozpuszczalność, lepkość, osmolalaność, lipofilność czy hydrofilność, ładunek elektryczny cząstek, są dobrze poznane. Natomiast mało wiadomo na temat interakcji środków cieniujących z elementami układu receptorowego komórki. Celem niniejszej pracy była ocena zmian reaktywności małej tętnicy oporowej po ekspozycji na jonowe (iCM) i niejonowe (niCM) środki cieniujące.
Metody: Doświadczenia wykonano na izolowanej i perfundowanej tętnicy ogonowej szczura. Badano efektywność stymulacji receptora angiotensynowego angiotensyną II (Ang II) oraz receptora adrenergicznego typu a1 za pomocą fenylefryny (PHE) po krótkiej (2-krotnej) oraz przedłużonej (10-krotnej) ekspozycji na CM w porównaniu z wartościami kontrolnymi.
Wyniki: W obecności środków cieniujących (iCM oraz niCM) obserwowano znamienną redukcję reaktywności mięśniówki gładkiej. Efekt ten nie pojawiał się w obecności indometacyny (inhibitora cyklooksygenazy), a także był znamiennie osłabiony w obecności inhibitorów syntazy tlenku azotu (Nw-nitro-L-arginine-methyl ester) czy inhibitora cyklazy guanylowej (ODQ).
Wnioski: Wyniki sugerują, że wazodylatacja może się wiązać ze stymulacją śródbłonka naczyniowego. W przypadku krótkiej ekspozycji efekt wazodylatacji wynika ze zrównoważonego oddziaływania tlenku azotu i prostanoidów oraz może ustąpić w obecności inhibitorów syntezy powyższych związków lub inhibitora wytwarzania wtórnego przekaźnika. Przedłużona ekspozycja prowadziła jednak do dominującego efektu wazodylatacyjnego związanego z działaniem prostanoidów, dlatego też skutek działania inhibitorów syntazy tlenku azotu czy inhibitora cyklazy guanylowej był nieistotny