Ekstrasystolia z drogi odpływu prawej komory w standardowym elektrokardiogramie oraz w elektrokardiografii wysokiej rozdzielczości sygnałowej

Streszczenie

Wstęp: Elektrokardiografia wysokiej rozdzielczości sygnałowej (EKG-CREM) jest nową, obiecującą metodą badań w diagnostyce kardiologicznej. Procedura ta powstała na bazie cyfrowej elektrokardiografii. Jej istotą jest zwiększenie rozdzielczości, udoskonalenie, a w konsekwencji znaczne rozszerzenie możliwości diagnostycznych standardowego EKG. Dzięki temu stało się możliwe wykrywanie niewidocznych w standardowym EKG stosunkowo niewielkich zmian w aktywności elektrycznej poszczególnych fragmentów mięśnia sercowego. Dla ułatwienia interpretacji zapisów EKG-CREM wykorzystano technikę wektokardiografii. W badaniu są oceniane takie fragmenty serca, jak: ściana przednia (SP), ściana tylna (ST), ściana boczna (SB) oraz ściana dolna (SD), Ponadto w EKG-CREM są opisywane przyprzegrodowe fragmenty mięśnia sercowego: fragment pośrednio-przedni (FPA), fragment pośrednio-tylny (FPB) i fragment tylno-dolny (LOT). Dzięki temu można dokładniej ocenić aktywności elektryczne w porównaniu z EKG. Celem niniejszej pracy była ocena punktu wyjścia arytmii komorowej w postaci dodatkowych skurczów komorowych w badaniu EKG-CREM.
Metody: Badania przeprowadzono u 26 pacjentów (16 kobiet, 10 mężczyzn), u których w przynajmniej 6-miesięcznej obserwacji stwierdzano permanentne występowanie przedwczesnych pobudzeń komorowych (VPCs). U chorych wykonano standardowe badanie elektrokardiograficzne (EKG-STAND) i wysokiej rozdzielczości (EKG-CREM). Porównywano punkt wyjścia arytmii w obu metodach.
Wyniki: U wszystkich pacjentów w badaniu holterowskim stwierdzono monomorficzne dodatkowe skurcze pochodzenia komorowego w liczbie 12 430-39 860 na dobę (średnio 22834 ± 926). Nie wykazywały one cech parasystolii i były pochodzenia ekstrasystolicznego, bowiem występowały z tym samym czasem sprzężenia wynoszącym średnio 420 ± 34 ms. W całej grupie badanej nie udało się określić istnienia tak zwanej strefy wyzwalania. Podczas zapisu EKG-STAND stwierdzono, że ognisko arytmogenne było położone w 6 różnych punktach (1, 3, 5, 7, 8, 9), natomiast nie stwierdzono jego lokalizacji w punktach 2, 4 i 6. Najczęściej występowało w strefie drogi odpływu prawej komory: pośrednio-dolnej (nr 8: 30,7%), przednio-dolnej (nr 9: 23,0%), pośrednio-pośredniej (nr 5: 23,0%), najrzadziej zaś w punktach: 1 - strefa tylnogórna, 3 - strefa przednio-górna, 7 - strefa tylno-dolna (po 7,6%). W EKG-CREM z równoczesnym zapisem pojedynczych VPCs stwierdzono, że najczęściej była pobudzana strefa pośrednio-tylna (FPB), bowiem występowała u 5 chorych (33,3%). Kolejna pod względem częstości była strefa dolna (SD) (4 chorych; 26,6%). Następne 2 były tak samo pobudzane - pośrednio-przednia (FPA) i strefa tylna (ST); wystąpiły one u 2 pacjentów (13,3% badanych). Ostatnimi pobudzanymi strefami były: przednia (SP) i dolno-tylna (LOT); występowały one u pojedynczych pacjentów, stanowiąc 6,6% całej badanej grupy.
Wnioski: Całość analizy pozwala stwierdzić, że istnieje pewna korelacja lokalizacji ogniska arytmogennego w badaniach EKG-STAND i EKG-CREM, ale wymaga to przeprowadzenia dalszych badań obejmujących większą grupę pacjentów.