Wpływ nebiwololu na stężenia tlenku azotu w surowicy krwi i osoczowego czynnika von Willebranda oraz parametry próby wysiłkowej u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i chorobą niedokrwienną serca

Streszczenie

Wstęp: Zaburzenia funkcji śródbłonka naczyniowego poprzedzają rozwój miażdżycy u pacjent ów z nadciśnieniem tętniczym. Nebiwolol jest bardzo szczególnym, oddziałującym na śródbłonek beta-adrenolitykiem, wywołującym silny efekt wazodylatacyjny. Celem badania było określenie zmian stężenia w surowicy krwi tlenku azotu (NO), czynnika von Willebranda (vWf) w osoczu i wybranych parametrów zapisu elektrokardiograficznego próby wysiłkowej po 4-tygodniowym leczeniu nebiwololem.
Metody: Badaniem objęto 21 pacjentów w wieku 34-82 lat z rozpoznaniem pierwotnego nadciśnienia tętniczego lub pierwotnego nadciśnienia tętniczego i choroby niedokrwiennej serca. W próbkach krwi pobranych od chorych wykonywano oznaczenia NO w surowicy krwi i vWf w osoczu. Przeprowadzano tak¿e elektrokardiograficzny test wysiłkowy. Następnie przez 4 tygodnie podawano nebiwolol i powtarzano wymienione pomiary.
Wyniki: U wszystkich badanych pacjentów zaobserwowano istotny wzrost stężenia NO w surowicy po leczeniu nebiwololem. Po zakończeniu terapii nebiwololem odnotowano także wydłużenie czasu trwania próby wysiłkowej, wzrost metabolicznego równoważnika i spadek wartości produktu podwójnego.
Wnioski: Stosowanie nebiwololu poprawia parametry elektrokardiograficznego testu wysiłkowego u pacjentów z rozpoznanym nadciśnieniem tętniczym. Poprawy parametrów próby wysiłkowej nie zanotowano u tych osób, u których po leczeniu nebiwololem nie wykazano istotnego wzrostu stężenia NO w surowicy krwi.