Dziesięcioletnia obserwacja dorosłych pacjentów po wewnątrzszpitalnym zatrzymaniu krążenia

Streszczenie

Wstęp: Celem pracy była charakterystyka pacjentów z wewnątrzszpitalnym zatrzymaniem krążenia oraz ocena przeżycia badanych w czasie 10-letniej obserwacji.
Metody: Grupę badaną stanowili pacjenci hospitalizowani w klinice chorób wewnętrznych (w tym na oddziale intensywnej terapii) w latach 1995–1997, u których w czasie hospitalizacji wystąpiło zatrzymanie krążenia. Zdefiniowano prawdopodobne (kardiogenne i niekardiogenne) przyczyny zatrzymania krążenia oraz jego mechanizm (migotanie komór/częstoskurcz komorowy, inny). Przeanalizowano liczbę zgonów w czasie pierwszych 24 godzin od epizodu zatrzymania krążenia, w czasie całego pobytu w szpitalu, po roku, a także po 5 i 10 latach.
Wyniki: W badanym okresie wystąpiły 152 epizody zatrzymania krążenia. Resuscytacja powiodła się w 83 przypadkach. W tej grupie u 66% pacjentów wystąpiło zatrzymanie krążenia z przyczyn kardiogennych, u 50,6% w mechanizmie migotania komór. W czasie pobytu w szpitalu zmarło 90% chorych (38,5% w czasie pierwszych 24 godzin po epizodzie), a 10% przeżyło okres hospitalizacji i zostało wypisanych ze szpitala. Tylko 2 osoby z tej grupy (2,4%) przeżyły kolejne 5 lat. Nikt nie przeżył 10 lat.
Wnioski: Zatrzymanie krążenia na oddziale chorób wewnętrznych charakteryzuje się dużym ryzykiem zgonu w czasie hospitalizacji oraz bardzo niekorzystnym rokowaniem odległym. Niekardiogenne przyczyny zatrzymania krążenia, względnie częste w przypadku wewnątrzszpitalnych epizodów, wiążą się z lepszym przeżyciem po pierwszych 24 godzinach, co jednak nie poprawia całkowitego przeżycia do momentu wypisania ze szpitala.