Peptydy natriuretyczne u pacjentów z migotaniem przedsionków

Streszczenie

Wstęp: Celem niniejszej pracy była ocena osoczowego stężenia peptydów natriuretycznych, w tym przedsionkowego (ANP) i mózgowego (BNP) peptydu natriuretycznego, u chorych z napadowym, przetrwałym i utrwalonym migotaniem przedsionków (AF).
Metody i wyniki: Badaniem objęto 23 pacjentów z napadowym AF, 42 osoby z przetrwałym AF oraz 77 chorych z utrwalonym AF z prawidłową czynnością lewej komory. Średnie stężenie ANP było zwiększone u pacjentów z napadowym, przetrwałym i utrwalonym AF w porównaniu z grupą kontrolną (odpowiednio 249 ± 88,3 pg/ml, 258 ± 89,7 pg/ml oraz 208 ± 76,7 pg/ml vs. 67 ± 21,2 pg/ml; p < 0,001). Średnie stężenie BNP było zwiększone u pacjentów z napadowym, przetrwałym i utrwalonym AF w porównaniu z grupą kontrolną (odpowiednio 99,6 ± 29,8 pg/ml, 82,3 ± 33 pg/ml oraz 95,6 ± 46,4 pg/ml vs. 37,5 ± 13 pg/ml; p < 0,001). Wyniki analizy wielozmiennej regresji logistycznej ujawniły dodatnią korelację między stężeniem ANP, maksymalną objętością lewego przedsionka, częstością rytmu serca oraz klasą czynnościową według Nowojorskiego Towarzystwa Kardiologicznego (NYHA) u pacjentów z przetrwałym AF. W tej grupie stwierdzono również dodatnią korelację między stężeniem BNP w osoczu a klasą według NYHA. Stężenie ANP w warunkach podstawowych u osób z AF korelowało dodatnio ze stężeniem BNP w warunkach podstawowych.
Wnioski: U chorych z napadowym, przetrwałym i utrwalonym AF oraz prawidłową czynnością lewej komory stężenie peptydów natriuretycznych było zwiększone i korelowało dodatnio z objętością lewego przedsionka, częstością rytmu serca oraz klasą według NYHA. Ocena neurohormonalna nie pozwala na rozróżnienie między poszczególnymi typami migotania przedsionków.