Porównanie metod echokardiografii kontrastowej oraz doplera tkankowego w ocenie reperfuzji mięśnia sercowego u pacjentów z ostrym zawałem serca

Streszczenie

Wstęp: Przewidywania dotyczące powrotu do normy funkcji mięśnia sercowego po ostrym zawale serca powinny się opierać nie tylko na stopniu uzyskanej drożności tętnicy odpowiedzialnej za zawał (IRA), ale także na ocenie jakości mikrokrążenia w strefie segmentów objętych ryzykiem niedokrwienia. Metodą, która ma ugruntowaną wartość w zakresie rokowania i przewidywania procesów remodelingu komór, jest tak zwana skala MBG. Jednak inwazyjny charakter tej techniki zachęca do poszukiwania innych metod mogących ocenić powrót czynności mięśnia sercowego po zabiegu skutecznej reperfuzji. Echokardiografia jest techniką obrazową pozwalającą na potencjalnie nieinwazyjne określenie perfuzji mięśnia sercowego oraz ilościową ocenę utraty funkcji skurczowej serca. Celem niniejszej pracy było porównanie wartości obrazowania mięśnia sercowego za pomocą echokardiografii kontrastowej (MCE), metody MBG oraz echokardiograficznego doplera tkankowego (TDI) w zakresie oceny mikrokrążenia u pacjentów po pierwszym w życiu ostrym zawale przedniej ściany serca.
Metody: Grupa badawcza składała się z 39 pacjentów (15 kobiet i 24 mężczyzn, średni wiek 58,8 ± 12,2 roku) z pierwszym w życiu ostrym zawałem przedniej ściany serca przyjętych do szpitala w ciągu 6 godzin od początku bólu. Wszystkich chorych poddano angioplastyce wieńcowej w zakresie gałęzi przedniej zstępującej lewej tętnicy wieńcowej (LAD). Oceny mikrokrążenia za pomocą skali MBG dokonywano bezpośrednio po zabiegu angioplastyki wieńcowej, natomiast oceny przy zastosowaniu metod MCE (kontrast SonoView) oraz TDI - 4 dni później.
Wyniki: Żaden z ilościowych parametrów metody MCE nie wykazał istotnej korelacji z parametrami perfuzji uwidocznionej w skali MBG. W odniesieniu do segmentów mięśnia sercowego dotkniętych zawałem stwierdzono istotną ujemną korelację wartości skali MBG z maksymalnym skurczowym odkształceniem miokardium (e) (R = –0,51; p = 0,003) oraz ze skróceniem poskurczowym (R = –0,49; p = 0,007), przy czym zależności takich nie stwierdzono w obrębie segmentów nieobjętych niedokrwieniem.
Wnioski: Zastosowanie metod echokardiografii kontrastowej w ocenie perfuzji mięśnia sercowego w przebiegu zawału serca ma ograniczone zastosowanie, na co wskazuje słaba korelacja parametrów MCE z oceną metodą MBG. Stwierdzenie upośledzenia regionalnej funkcji kurczliwej mięśnia sercowego za pomocą TDI lepiej odzwierciedla zaburzenia perfuzji serca niż stosowane metody echokardiografii kontrastowej.