Tom 5, Nr 1 (2010)
Prace badawcze
Opublikowany online: 2010-03-18
Wyświetlenia strony
632
Wyświetlenia/pobrania artykułu
2576
Błędne interwencje lecznicze kardiowerterów-defibrylatorów - nadal istotny problem kliniczny
Folia Cardiologica Excerpta 2010;5(1):38-45.
Streszczenie
Wstęp: Jednym z ważniejszych problemów, jakie dotyczą pracy kardiowerterów-defibrylatorów
(ICD), są nieadekwatne terapie. Szczególnie dotyczy to pacjentów, u których występują
tachyarytmie nadkomorowe. Celem pracy było określenie częstości i przyczyn występowania
zaburzeń detekcji, a także porównanie adekwatności detekcji arytmii komorowych w ICD
jedno- i dwujamowych, ze szczególnym uwzględnieniem współwystępowania arytmii nadkomorowych.
Metody: Analizie poddano 190 osób (36 kobiet i 154 mężczyzn, w średnim wieku 57,2 ± 11,2 roku), którym wszczepiono ICD. Średni czas obserwacji wyniósł 34,3 ± 22 miesiące. U 136 pacjentów implantowano ICD jednojamowy, u 54 - dwujamowy.
Wyniki: Przeanalizowano łącznie 2233 epizody określone jako komorowe (VT, VF). Ustalono, że 431 (ok. 19,2%) epizodów było rozpoznanych nieprawidłowo i doprowadziło do nieadekwatnej reakcji ICD. Najwięcej nieadekwatnych terapii, 182 (42,23%), wystąpiło z powodu migotania bądź trzepotania przedsionków, 66 (15,31%) - tachykardii zatokowej, 66 (15,31%) - zaburzeń czucia o charakterze oversensingu sygnału innego niż załamek T, 61 (14,15%) - oversensingu fali T, 40 (9,28%) - uszkodzenia elektrody, 11 (2,56%) - slow VT, 3 (0,7%) - nieutrwalonego VT, 2 (0,46%) - częstoskurczu nadkomorowego. W grupie 190 pacjentów zaburzenia detekcji wystąpiły u 64 (ok. 33,6%) osób. Najczęstszą przyczyną nieadekwatnej terapii - pod względem liczby osób, które je doświadczyły - była tachykardia zatokowa. Zjawisko to wystąpiło u 23 (12,1%) pacjentów. Migotanie przedsionków stwierdzono u 16 (8,4%) chorych. Wśród 54 pacjentów, którym implantowano urządzenie dwujamowe, nieadekwatnych terapii doświadczyło 21 (38,8%), a najczęstszym powodem okazały się sterowanie załamkiem T, tachykardia zatokowa oraz migotanie przedsionków. Wyniki porównania odsetków osób, które doświadczyły nieadekwatnych terapii związanych z szybkimi rytmami nadkomorowymi, w grupie pacjentów z jednojamowym ICD i chorych z dwujamowym urządzeniem, wskazują na brak istotnych różnic między nimi. Natomiast w przypadku liczby epizodów znacznie więcej nieadekwatnych terapii z powodu migotania przedsionków (155 v. 28) i tachykardii zatokowej (66 v. 9) zaobserwowano w grupie osób z jednojamowym ICD.
Wnioski: Przez ponad 20 lat, mimo wprowadzania kolejnych generacji urządzeń (w tym dwujamowych ICD) oraz stosowania coraz bardziej wyszukanych algorytmów analizujących sygnały pochodzące z serca, nie udało się wyeliminować zjawiska nieadekwatnych terapii. Tachykardia zatokowa oraz migotanie lub trzepotanie przedsionków stanowią największy problem dla ICD w różnicowaniu z tachyarytmiami komorowymi.
Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 1: 38-45
Metody: Analizie poddano 190 osób (36 kobiet i 154 mężczyzn, w średnim wieku 57,2 ± 11,2 roku), którym wszczepiono ICD. Średni czas obserwacji wyniósł 34,3 ± 22 miesiące. U 136 pacjentów implantowano ICD jednojamowy, u 54 - dwujamowy.
Wyniki: Przeanalizowano łącznie 2233 epizody określone jako komorowe (VT, VF). Ustalono, że 431 (ok. 19,2%) epizodów było rozpoznanych nieprawidłowo i doprowadziło do nieadekwatnej reakcji ICD. Najwięcej nieadekwatnych terapii, 182 (42,23%), wystąpiło z powodu migotania bądź trzepotania przedsionków, 66 (15,31%) - tachykardii zatokowej, 66 (15,31%) - zaburzeń czucia o charakterze oversensingu sygnału innego niż załamek T, 61 (14,15%) - oversensingu fali T, 40 (9,28%) - uszkodzenia elektrody, 11 (2,56%) - slow VT, 3 (0,7%) - nieutrwalonego VT, 2 (0,46%) - częstoskurczu nadkomorowego. W grupie 190 pacjentów zaburzenia detekcji wystąpiły u 64 (ok. 33,6%) osób. Najczęstszą przyczyną nieadekwatnej terapii - pod względem liczby osób, które je doświadczyły - była tachykardia zatokowa. Zjawisko to wystąpiło u 23 (12,1%) pacjentów. Migotanie przedsionków stwierdzono u 16 (8,4%) chorych. Wśród 54 pacjentów, którym implantowano urządzenie dwujamowe, nieadekwatnych terapii doświadczyło 21 (38,8%), a najczęstszym powodem okazały się sterowanie załamkiem T, tachykardia zatokowa oraz migotanie przedsionków. Wyniki porównania odsetków osób, które doświadczyły nieadekwatnych terapii związanych z szybkimi rytmami nadkomorowymi, w grupie pacjentów z jednojamowym ICD i chorych z dwujamowym urządzeniem, wskazują na brak istotnych różnic między nimi. Natomiast w przypadku liczby epizodów znacznie więcej nieadekwatnych terapii z powodu migotania przedsionków (155 v. 28) i tachykardii zatokowej (66 v. 9) zaobserwowano w grupie osób z jednojamowym ICD.
Wnioski: Przez ponad 20 lat, mimo wprowadzania kolejnych generacji urządzeń (w tym dwujamowych ICD) oraz stosowania coraz bardziej wyszukanych algorytmów analizujących sygnały pochodzące z serca, nie udało się wyeliminować zjawiska nieadekwatnych terapii. Tachykardia zatokowa oraz migotanie lub trzepotanie przedsionków stanowią największy problem dla ICD w różnicowaniu z tachyarytmiami komorowymi.
Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 1: 38-45
Słowa kluczowe: wszczepialny kardiowerter-defibrylatornieadekwatne terapie
