Upośledzona funkcja nerek (IRF) jest czynnikiem zwiększającym ryzyko wystąpienia chorób układu sercowo-naczyniowego oraz pogarszającym rokowanie pacjentów z już istniejącymi schorzeniami tego układu. Wraz z upowszechnieniem się inwazyjnych metod leczenia zawału serca, związanych ze stosowaniem środków kontrastujących, narasta dodatkowo problem nefropatii kontrastowej w tej grupie chorych. Upośledzona funkcja nerek w przebiegu zawału serca może być spowodowana istniejącą pierwotnie przewlekłą chorobą nerek, ostrą niewydolnością nerek lub działaniem leków i środków kontrastowych stosowanych podczas diagnostyki i leczenia. Często przyczyny te nakładają się, co znacznie pogarsza rokowanie. W okresie wewnątrzszpitalnym szczególne znaczenie ma jak najszybsze rozpoznanie stopnia upośledzenia funkcji nerek oraz wdrożenie odpowiedniej profilaktyki i leczenia. Powszechnie uznaną metodą umożliwiającą ocenę funkcji nerek jest określanie wielkości filtracji kłębuszkowej (GFR). U pacjentów zagrożonych wystąpieniem nefropatii wywołanej kontrastem stosuje się leczenie nefroprotekcyjne. Do najczęściej stosowanych metod należą podawanie izoosmolarnych środków kontrastowych oraz odpowiednie nawadnianie pacjentów w okresie okołozabiegowym. Trwają badania nad oceną właściwości nefroprotekcyjnych innych leków, takich jak N-acetylocysteina, NaCl, NaHCO3, mannitol oraz statyny. Wyniki niektórych analiz przemawiają za ich skutecznością w zmniejszaniu częstości incydentów pogorszenia funkcji nerek w przebiegu zawału serca.
Upośledzona funkcja nerek w przebiegu zawału serca jest, bez względu na jej przyczynę, czynnikiem bardzo niekorzystnych rokowniczo. Dlatego mimo istniejących wśród autorów prac rozbieżności dotyczących optymalnej strategii postępowania, w grupie pacjentów z zawałem serca i IRF konieczne jest wdrażanie intensywnych działań diagnostycznych, profilaktycznych i leczniczych.
(Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 3: 122-129)