Czy rozruszniki są wiarygodnym źródłem informacji o komorowych zaburzeniach rytmu?

Streszczenie

Wstęp: Celem pracy była analiza wiarygodności oceny komorowych zaburzeń rytmu uzyskiwanej dzięki funkcjom diagnostycznym rozruszników.
Materiał i metody: Występowanie pobudzeń komorowych (w okresie 24 godzin) oceniono w 51 zapisach EKG metodą Holtera i porównano z wydrukami ze stymulatora, wykonanymi w tym samym okresie co 24-godzinne rejestracje EKG. U 38 osób funkcja diagnostyczna stymulatora pozwalała również na ocenę jakościową - oceniono u nich zgodność występowania złożonych form komorowych zaburzeń rytmu, to jest przyspieszonych rytmów komorowych i częstoskurczów komorowych łącznie, oraz trójek i par. Jako warunek zgodności w zakresie wykrycia złożonych form komorowych zaburzeń rytmu uznano fakt stwierdzenia przynajmniej jednego zaburzenia danego typu przez obie metody.
Wyniki: Rezultaty zliczeń pobudzeń komorowych różniły się istotnie w zakresie obu metod. U 3 (6%) pacjentów wyniki były zgodne, u 20 (39%) stymulator zaniżył wyniki, u 28 (55%) osób zawyżył. Stosując liberalne kryteria zgodności, różnice istotne klinicznie stwierdzono u 24 (47%) osób, w tym u 7 (29%) zliczenia pobudzeń komorowych przez stymulator były zaniżone, a u 17 (71%) - zawyżone. Częstoskurcze komorowe rejestrowano w 24-godzinnym EKG u 8 pacjentów. U 3 były one rozpoznane przez funkcję diagnostyczną. U 5 osób stymulator nie rozpoznał częstoskurczów (z powodu częstości < 120/min), u 9 pacjentów fałszywie rozpoznał ich obecność. W rozpoznawaniu częstoskurczów komorowych czułość opcji diagnostycznej wynosiła 38%, swoistość - 70%, wartość wyniku dodatniego - 25%, ujemnego - 81%.
Wnioski: Funkcja oceniająca komorowe zaburzenia rytmu w stymulatorach nie może być jedyną wiarygodną metodą diagnostyczną arytmii. Stwierdzenie dużej liczby sekwencji, mogących odpowiadać komorowym zaburzeniom rytmu lub zaburzeniom czuwania, powinno skłaniać do weryfikacji za pomocą 24-godzinnego badania EKG.
(Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 5: 258-265)