Skuteczne leczenie komorowych zaburzeń rytmu serca za pomocą kontrapulsacji wewnątrzaortalnej u pacjenta z ciężką dysfunkcją skurczową lewej komory i angiograficznie prawidłowymi tętnicami wieńcowymi

Streszczenie

Kontrapulsacja wewnątrzaortalna (IABP) jest powszechnie stosowaną metodą leczenia zawału serca powikłanego wstrząsem kardiogennym lub mechanicznymi uszkodzeniami, takimi jak: pęknięcie przegrody komorowej lub mięśnia brodawkowatego. Pacjenci odnoszą również korzyść ze stosowania IABP w opornych na leczenie i hemodynamicznie niestabilnych komorowych zaburzeniach rytmu i w niepoddającej się terapii dławicy pozawałowej. W prezentowanym doniesieniu przedstawiono przypadek kliniczny pacjenta z kardiomiopatią rozstrzeniową i angiograficznie prawidłowymi tętnicami wieńcowymi. U chorego wystąpił uporczywy, nawrotowy i niepoddający się leczeniu częstoskurcz komorowy. Po zastosowaniu IABP częstoskurcz natychmiast ustąpił. W konsekwencji pacjentowi wszczepiono kardiowerter defibrylator. Stosowanie IABP przynosi pożądane obniżenie naprężenia ściany lewej komory i obciążenia następczego (afterload). Zmiany te mogą zmniejszać pobudliwość komórek miokardium i w konsekwencji prowadzą do zmniejszenia ryzyka wystąpienia arytmii. Leczenie za pomocą IABP jest relatywnie bezpieczne i należy je rozważyć u chorych z opornymi na terapię komorowymi zaburzeniami rytmu serca, również tymi niezwiązanymi z niedokrwieniem.
(Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 6: 371–374)