Ostry zator tętnicy płucnej — początek nowej choroby?

Abstract

Zatorowość płucna i zakrzepica żył głębokich to dwie postaci kliniczne żylnej choroby zakrzepowo- zatorowej. Od 2008 roku zgodnie z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego rozpoznaje się zator płucny wysokiego i niewysokiego ryzyka. Podstawowym badaniem diagnostycznym stosowanym w zatorowości płucnej wysokiego ryzyka jest tomografia komputerowa wysokiej rozdzielczości. Z kolei u chorych z mało prawdopodobnym zatorem płucnym podstawowym badaniem diagnostycznym jest oznaczenie dimeru D. Zatorowość płucna wysokiego ryzyka wymaga leczenia fibrynolitycznego, zatorowość niewysokiego ryzyka zmusza do jak najszybszego wdrożenia terapii przeciwkrzepliwej u chorych z klinicznie prawdopodobną zatorowością płucną. Ostra zatorowość płucna może dać początek przewlekłej chorobie zakrzepowo- zatorowej. Szacuje się, że zapadalność na tę chorobę wynosi 0,1–3,8% po przebytym incydencie ostrej zatorowości płucnej.