Wpływ lewosimendanu podawanego bez dawki nasycającej na skurczową i rozkurczową funkcję serca u pacjentów ze schyłkową niewydolnością serca

Streszczenie

Wstęp: Lewosimendan (L) jest lekiem stosowanym w terapii ciężkiej niewydolności serca (HF). Działa inotropowo dodatnio oraz wazodylatacyjnie, nie zwiększając zapotrzebowania serca na tlen. W ostrej HF lewosimendan poprawia parametry hemodynamiczne. W dostępnych publikacjach wykazano, że pozytywnie wpływa na funkcję rozkurczową lewej komory (LV). Celem niniejszego badania była ocena wpływu lewosimendanu na zmiany długiej osi LV, która jest wczesnym markerem dysfunkcji rozkurczowej.
Metody: Do badania włączono 41 pacjentów w średnim wieku 62 ± 12 lat przyjętych do kliniki autorów niniejszej pracy z powodu ostrej HF w klasie IV według NYHA z istotną dysfunkcją LV. Dwudziestu sześciu pacjentom podano lewosimendan w dawce 0,1 μg/kg/min w ciągu 24 godzin bez dawki nasycającej (grupa L), zaś 15 chorych poddano standardowej terapii (grupa C).
Wyniki: Grupy nie różniły się między sobą pod względem podstawowych danych demograficznych, klinicznych i wyników badań biochemicznych. Po tygodniu od leczenia lewosimendanem obserwowano istotną poprawę wydolności w klasie NYHA oraz obniżenie stężenia N-końcowego propeptydu natriuretycznego typu B (pro-BNP). W badaniu echokardiograficznym obserwowano poprawę funkcji skurczowej (p < 0,05) i frakcji wyrzutowej LV (p < 0,05) przy redukcji wskaźnika E/E’ (p < 0,05) w grupie L. Grupę L podzielono na podgrupę z aktywnym niedokrwieniem i bez niedokrwienia oraz wykazano istotną poprawę funkcji skurczowej w pierwszej podgrupie. Nie wykazano różnic między podgrupami w odniesieniu do funkcji rozkurczowej LV.
Wnioski: Stosowanie lewosimendanu bez dawki nasycającej poprawia funkcję LV i klasę NYHA u pacjentów z ostrą HF. Wydaje się, że przedłużony wpływ na parametry hemodynamiczne jest związany z działaniem aktywnych metabolitów leku. (Folia Cardiologica Excerpta 2012; 7, 2: 71-77)