dostęp otwarty
Ocena insulinooporności metodą euglikemicznej klamry metabolicznej
u pacjentów z otyłością prostą
dostęp otwarty
Streszczenie
MATERIAŁ I METODY. Do badania zakwalifikowano 30 pacjentów z otyłością prostą. Do grupy kontrolnej należało 15 zdrowych ochotników. Grupa ta pod względem wieku i płci była porównywalna z grupą badaną. W obu grupach przeprowadzono pełne badanie podmiotowe i przedmiotowe. Oceniono parametry antropometryczne: wskaźnik masy ciała (BMI, body mass index), obwód pasa i bioder, wskaźnik talia/biodra (WHR, waist to hip ratio). Metodą bioimpedancji elektrycznej oznaczono procentową zawartość tkanki tłuszczowej w organizmie (%FAT). Ponadto wykonano podstawowe badania laboratoryjne. Stężenia insuliny oznaczono za pomocą metody radioimmunometrycznej. Wskaźnik insulinowrażliwości M obliczono po wykonaniu euglikemicznej klamry metabolicznej.
WYNIKI. W badanej grupie stwierdzono znamiennie wyższe stężenia insuliny oraz znamiennie niższe wartości wskaźnika insulinowrażliwości M w porównaniu z grupą kontrolną. U chorych z otyłością prostą wykazano:
• istnienie dodatnich korelacji między logarytmem insuliny (lnINS) a BMI, logarytmem triglicerydów (lnTG), %FAT, WHR;
• istnienie ujemnych korelacji między logarytmem wskaźnika insulinowrażliwości (lnM) a BMI, obwodem pasa, logarytmem cholesterolu frakcji HDL (lnHDL), %FAT.
WNIOSKI:
1. Otyłości towarzyszą wyższe stężenia insuliny oraz zmniejszona insulinowrażliwość.
2. Nasilenie insulinooporności jest zależne od zawartości tkanki tłuszczowej w organizmie i stopnia otyłości brzusznej.
3. Stwierdzenie korelacji między wskaźnikiem insulinowrażliwości a lnHDL i lnTG wskazuje na istotny udział insulinooporności w patogenezie powikłań lipidowych u chorych z otyłością.
Streszczenie
MATERIAŁ I METODY. Do badania zakwalifikowano 30 pacjentów z otyłością prostą. Do grupy kontrolnej należało 15 zdrowych ochotników. Grupa ta pod względem wieku i płci była porównywalna z grupą badaną. W obu grupach przeprowadzono pełne badanie podmiotowe i przedmiotowe. Oceniono parametry antropometryczne: wskaźnik masy ciała (BMI, body mass index), obwód pasa i bioder, wskaźnik talia/biodra (WHR, waist to hip ratio). Metodą bioimpedancji elektrycznej oznaczono procentową zawartość tkanki tłuszczowej w organizmie (%FAT). Ponadto wykonano podstawowe badania laboratoryjne. Stężenia insuliny oznaczono za pomocą metody radioimmunometrycznej. Wskaźnik insulinowrażliwości M obliczono po wykonaniu euglikemicznej klamry metabolicznej.
WYNIKI. W badanej grupie stwierdzono znamiennie wyższe stężenia insuliny oraz znamiennie niższe wartości wskaźnika insulinowrażliwości M w porównaniu z grupą kontrolną. U chorych z otyłością prostą wykazano:
• istnienie dodatnich korelacji między logarytmem insuliny (lnINS) a BMI, logarytmem triglicerydów (lnTG), %FAT, WHR;
• istnienie ujemnych korelacji między logarytmem wskaźnika insulinowrażliwości (lnM) a BMI, obwodem pasa, logarytmem cholesterolu frakcji HDL (lnHDL), %FAT.
WNIOSKI:
1. Otyłości towarzyszą wyższe stężenia insuliny oraz zmniejszona insulinowrażliwość.
2. Nasilenie insulinooporności jest zależne od zawartości tkanki tłuszczowej w organizmie i stopnia otyłości brzusznej.
3. Stwierdzenie korelacji między wskaźnikiem insulinowrażliwości a lnHDL i lnTG wskazuje na istotny udział insulinooporności w patogenezie powikłań lipidowych u chorych z otyłością.
Słowa kluczowe
otyłość; insulinowrażliwość; insulina; dyslipidemia
Tytuł
Ocena insulinooporności metodą euglikemicznej klamry metabolicznej
u pacjentów z otyłością prostą
Czasopismo
Endokrynologia, Otyłość i Zaburzenia Przemiany Materii
Numer
Strony
5-11
Opublikowany online
2006-02-07
Wyświetlenia strony
1156
Wyświetlenia/pobrania artykułu
10028
Rekord bibliograficzny
Endokrynol. Otył. Zab. Przem. Mat 2006;2(1):5-11.
Słowa kluczowe
otyłość
insulinowrażliwość
insulina
dyslipidemia
Autorzy
Monika Szulińska
Danuta Pupek-Musialik
Paweł Bogdański
Anna Miczke
Wiesław Bryl