Wskaźniki translokacji bakterii w cukrzycy typu 2 oraz ich związek z kontrolą glikemii i cukrzycową chorobą nerek w populacji egipskiej

Streszczenie

Wstęp. W ostatnich latach podkreśla się udział trans­lokacji bakterii w patogenezie cukrzycy typu 2 (T2DM). Niniejsze badanie przeprowadzono w celu oceny potencjalnego wpływu stężenia białka wiążącego lipopolisacharydy (LBP) i translokacji DNA na kontrolę glikemii i progresję cukrzycowej choroby nerek u cho­rych na T2DM.

Metody. Do przekrojowego badania obserwacyjnego włączono 30 chorych na T2DM oraz 30 osób tworzą­cych grupę kontrolną. Stężenia LBP w osoczu mierzono za pomocą metody immunoenzymatycznej. Do oceny translokacji DNA stosowano reakcję łańcuchową poli­merazy ukierunkowaną na gen 16S rRNA.

Wyniki. Stężenia LBP w osoczu były istotnie wyższe u chorych na T2DM niż u osób z grupy kontrolnej (p = 0,02). Stwierdzono istotne dodatnie korelacje między stężeniem LBP a glikemią na czczo, odsetkiem hemoglobiny glikowanej, stężeniem białka C-reaktyw­nego (CRP), współczynnikiem albumina/kreatynina oraz ujemną korelację ze wskaźnikiem filtracji kłębuszko­wej. Na podstawie analizy krzywej ROC stężenia LBP wykazano, że parameter ten jest użytecznym czyn­nikiem predykcyjnym zarówno kontroli glikemii, jak i cukrzycowej choroby nerek u chorych na T2DM, a punkt odcięcia wynosi 15,17 μg/ml. Bakteryjne 16S rRNA wykryto w prawie wszystkich próbkach krwi chorych na T2DM (28/30) i w mniej więcej połowie próbek osób z grupy kontrolnej (16/30) (p < 0,001).

Wnioski. Produkty translokacji mogą indukować roz­wój powikłań związanych z cukrzycą. Przyszłe bada­nia dotyczące protokołów interwencyjnych powinny być ukierunkowane na te produkty i poszukiwanie możliwości odwrócenia efektów ich oddziaływania.