Ocena częstości występowania hipoglikemii w zależności od aktywności fizycznej

Streszczenie

   Cel. Ocena wpływu poziomu aktywności fizycznej u chorych na cukrzycę na występowanie hipoglikemii. Materiał i metody. Badanie zostało przeprowadzone w grupie 422 pacjentów chorych na cukrzycę: 209 chorych na cukrzycę typu 1 (129 kobiet, 80 mężczyzn, średni wiek: 30 ± 11 lat, średni czas trwania cukrzy­cy: 12 ± 8 lat, HbA1c: 7,5 ± 1,4%) oraz 213 chorych na cukrzycę typu 2 (119 kobiet, 94 mężczyzn, średni wiek: 60 ± 12 lat, średni czas trwania cukrzycy: 10 ± 9 lat, HbA1c: 8 ± 1,5%). Pacjenci uzupełnili ankietę obejmującą dane dotyczące wyrównania cukrzycy oraz aktywności fizycznej (wg Międzynarodowego Kwestio­nariusza Aktywności Fizycznej — IPAQ). Wyniki. Ogółem liczba pacjentów z hipoglikemią była istotnie wyższa u pacjentów cechujących się wysoką aktywnością fizyczną (65%) w porównaniu z niską aktywnością (43%, p < 0,01). Pacjenci z umiarkowa­ną aktywnością nie różnili się od pozostałych grup. W przypadku cukrzycy typu 1 liczba epizodów była istotnie niższa w grupie o niskiej aktywności (4%) w porównaniu z wysoką aktywnością (61%, p < 0,001) i umiarkowaną aktywnością (17%, p < 0,001). Stwierdzono również istotną różnicę pomiędzy wysoką i umiarkowaną aktywnością (p < 0,001). U chorych na cukrzycę typu 2 relacja była podobna: 23% pacjentów z hipoglikemią w przypadku wysokiej aktywności, 11% — w umiarkowanej (p < 0,005) i 5% w grupie o niskiej aktywności (odpowiednio p < 0,001 vs. wy­soka i umiarkowana aktywność). Wnioski. Częstość występowania hipoglikemii zwiększa się wraz ze wzrostem aktywności fizycznej. Wskazuje to na konieczność zwiększenia edukacji pacjentów planujących aktywność fizyczną.