Wstęp. Cukrzyca jako jedna z najczęstszych chorób cywilizacyjnych wywiera znaczący wpływ nie tylko na poszczególne jednostki, lecz także na całe społe­czeństwo. Nieprawidłowy metabolizm cukrów może prowadzić do szeregu powikłań dotykających cały organizm. Z chirurgicznego punktu widzenia leczenie powikłań cukrzycy, poza optymalizacją leczenia hi­perglikemii, sprowadza się do leczenia zespołu stopy cukrzycowej. Zespół ten rozwija się na podłożu mikro­neuroangiopatii i doprowadza do powstania zmian martwiczych będących doskonałym miejscem rozwoju dla szeregu bakterii. Odpowiednia antybiotykoterapia stanowi jeden z ważniejszych elementów całego po­stępowania interdyscyplinarnego w leczeniu zespołu stopy cukrzycowej.

Materiał i metody. W niniejszej pracy, w celu określe­nia optymalnej antybiotykoterapii, oceniano wyniki wykonanych posiewów pobranych ze zmian ropno­-martwiczych (ocena dotyczy tylko pierwszego wyho­dowanego izolatu od danego pacjenta).

Wyniki. U wszystkich 61 chorych stwierdzano naciek zapalny skóry i tkanek miękkich, któremu w większości towarzyszyły rany stóp/podudzi gojące się po drobnych interwencjach chirurgicznych. U prawie połowy cho­rych wyhodowano jeden patogen, a u pojedynczego chorego — aż osiem patogenów chorobotwórczych. Najczęściej identyfikowanymi były: Staphylococcus aureus, Enterococcus faecalis, Staphylococcus koa­gulazonegatywny (inny niż S. Cohni, S. epidermidis, S. werneri, S. haemoliticus).

Wnioski. Zakażenie tkanek miękkich w zespole stopy cukrzycowej jest zwykle powodowane przez kilka rodzajów bakterii, z których najczęściej hodowany to Staphylococcus aureus. Na podstawie uzyskanych wyników wydaje się, że optymalnym początkiem an­tybiotykoterapii byłoby zastosowanie amoksycyliny z kwasem klawulanowym.