Zespół do spraw Psychologii Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego – przeszłość, stan aktualny i pytanie o przyszłość
List dotyczy pracy, która ukazała się w numerze 6/2016 „Diabetologii Praktycznej”: Foryciarz K., Obrębski M., Kokoszka A. Wyniki drugiego międzynarodowego badania Cukrzyca, Postawy, Życzenia i Potrzeby (the Second DAWN study/DAWN 2.0): przegląd najważniejszych wyników z polskiej perspektywy. Diabetol. Prakt. 2016; 2, 6: 214–224.
Opublikowany przegląd publikacji najważniejszych wyników drugiego międzynarodowego badania DAWN ( Diabetes, Attitudes, Wished and Needs – Cukrzyca, Postawy, Życzenia i Potrzeby) jest okazją do refleksji nad działaniem Zespołu ds. Psychologii. Pełnię obowiązki jego przewodniczącego od powołania w 2007 roku. W pierwszych latach odbywały się seminaria psychologiczne przy okazji dużych konferencji diabetologicznych, w których uczestniczyło od 8 do 20 osób. Podejmowano próby współpracy naukowej, zakończone doniesieniem z wyników wstępnych na dorocznym spotkaniu PsychoSocial Aspects of Diabetes Study Group, EASD. Organizowano również sesje psychologiczne na kongresach Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, ostatnio w Łodzi, w których w coraz większym stopniu brali udział moi współpracownicy.
W ostatnich latach w tego typu konferencjach uczestniczy coraz mniej psychologów i działalność zespołu ograniczyła się do działań mojego zespołu w II Klinice Psychiatrycznej Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Bierzemy udział w dwóch dużych projektach międzynarodowych: Drugie Badanie DAWN oraz „Rozpowszechnienie i sposób leczenia depresji w cukrzycy na świecie” (INTERPRET-DD International Prevalence and Treatment of Diabetes and Depression). Jestem współautorem publikacji wyników tych programów badawczych oraz kilku innych badań dotyczących psychologicznych problemów cukrzycy. W kierowanej przeze mnie Klinice przygotowywanych jest 6 rozpraw doktorskich z psychodiabetologii na podstawie aktualnie prowadzonych badań.
Stopniowo zaniknęły moje kontakty z psychologami zajmującymi się interwencjami psychoterapeutycznymi wobec osób z cukrzycą oraz z lekarzami zainteresowanymi psychologią cukrzycy. W tej sytuacji zasadne wydają się pytania o:
potrzebę zintensyfikowania prac Zespołu ds. Psychologii;
podjęcie decyzji jego zamknięcia;
zmianę przewodniczącego Zespołu i „nowe jego otwarcie”.
Będę wdzięczny za wszelkie opinie i uwagi na te pytania, które proszę przesyłać na mój adres:
andrzej.kokoszka@wum.edu.pl
Andrzej Kokoszka
