Dobre i złe strony polifarmakoterapii u osób w wieku podeszłym chorych na cukrzycę
Streszczenie
Polifarmakoterapia, inaczej polifarmacja, to bezpieczne i skuteczne leczenie pacjentów co najmniej pięcioma lekami (według definicji Światowej Organizacji Zdrowia), prowadzone zgodnie z dowodami medycznymi. Niestety, zbyt często stosuje się terapię złożoną niemającą uzasadnienia naukowego. Współczesny arsenał leków hipoglikemizujących umożliwia wykorzystanie ich różnorodnych skojarzeń. Najczęściej stosuje się równocześnie dwa, rzadziej trzy leki o odmiennym mechanizmie działania. Jeśli uwzględni się fakt, że chory na cukrzycę typu 2 cechuje się wysokim prawdopodobieństwem występowania innych chorób, które wymagają stosowania kilku leków, to potencjalne ryzyko istotnych klinicznie interakcji lekowych jest duże. Może się to wyrażać między innymi niepożądanym wpływem na dobowe wahania glikemii z groźnymi następstwami tego zjawiska. Zagrożenie ciężkimi hipoglikemiami lub hiperglikemiami dotyczy zwłaszcza chorych w wieku podeszłym. W grupie tej zjawisko nieuzasadnionej polifarmakoterapii (polipragmazję) odnotowuje się znacznie częściej niż w tej samej grupie wiekowej z prawidłową gospodarką węglowodanową. Celem niniejszego opracowania jest omówienie zjawiska polipragmazji, ze szczególnym uwzględnieniem jego występowania u osób w podeszłym wieku chorych na cukrzycę typu 2.
