Poprawa w zakresie czynności wątroby i kontroli glikemii po zastosowaniu pioglitazonu u chorego na cukrzycę typu 2 i niealkoholową stłuszczeniową chorobę wątroby
Streszczenie
Niealkoholowa stłuszczeniowa choroba wątroby (NAFLD) jest najczęstszą przyczyną stłuszczenia wątroby i podwyższonej aktywności transaminaz w populacji ogólnej. Jest to łagodne schorzenie, jednak u części pacjentów postępuje do niealkoholowego stłuszczeniowego zapalenia wątroby (NASH) i marskości narządu. Najbardziej efektywną, ale najtrudniejszą metodą leczenia jest redukcja masy ciała poprzez interwencje behawioralne. W leczeniu NAFLD poddawano ocenie możliwość zastosowania różnych leków, ale efekt nie był zadowalający, wobec czego obecnie nie ma typowego, przyczynowego leczenia farmakologicznego ukierunkowanego na NAFLD. Etiologia NAFLD nie jest do końca poznana, ale uważa się, że istotną rolę patogenetyczną odgrywa insulinooporność. Dane dotyczące możliwości zastosowania doustnych leków przeciwcukrzycowych w leczeniu NAFLD są ograniczone. Wśród leków uwrażliwiających na insulinę lekiem pierwszego rzutu w leczeniu cukrzycy typu 2 jest metformina, ale u części chorych występują żołądkowo-jelitowe działania niepożądane uniemożliwiające jej stosowanie lub niepozwalające na osiągnięcie optymalnej dawki. U części chorych natomiast istnieją przeciwskazania do jej stosowania.
W niniejszym opracowaniu zaprezentowano przypadek chorego na cukrzycę typu 2, leczonego pochodną sulfonylomocznika i inhibitorem dipeptydylopeptydazy 4, z nieprawidłową kontrolą glikemii oraz podwyższoną aktywnością transaminaz w przebiegu NAFLD, u którego zastosowano pioglitazon w skojarzeniu z insuliną bazalną, uzyskując istotną poprawę zarówno w zakresie redukcji aktywności enzymów wątrobowych, jak i kontroli glikemii.
