Wstęp. Celem artykułu jest zwięzła prezentacja najważniejszych ogólnych wyników drugiego badania DAWN przeprowadzonego wśród chorych na cukrzycę, rodzin chorych na cukrzycę oraz profesjonalistów zajmujących się leczeniem cukrzycy w 17 krajach oraz wyników uzyskanych w Polsce w kontekście rezultatów otrzymanych w innych krajach.

Materiał i metody. W badaniu wzięło udział ponad 15 tysięcy uczestników z 17 krajów. Kontakt z chorymi oraz członkami rodzin odbywał się za pośrednictwem Internetu, telefonicznie lub osobiście. Uczestniczące w badaniu osoby z personelu medycznego wypełniały ankiety przesyłane drogą internetową. Przy zbieraniu danych wykorzystano zarówno kwestionariusze zaadaptowane z wcześniejszego badania DAWN, jak i opracowane specjalnie na użytek bieżący.

Wyniki. W badaniu wzięło udział 8596 dorosłych chorych na cukrzycę. Odsetek pacjentów z prawdopo­dobną depresją (wynik w skali WHO-5 £ 28) wyniósł średnio 14,8% (w Polsce 19,2%). Dystres związany z cukrzycą (wynik kwestionariusza PAID-5 ≥ 40) dekla­rowało 41,1% (w Polsce 56,7%) chorych, a negatywny wpływ choroby ocenili oni najmocniej w odniesieniu do swojego zdrowia fizycznego w 61,2% (w Polsce 72,1%). Badana grupa członków rodzin chorych liczyła 2057 osób, spośród których średnio 33,7% oceniało opiekę nad chorym jako obciążenie (w Polsce 47,1%). Znaczny odsetek osób zgłaszał obawy o chorego, z których najwięcej (62,1%; w Polsce 65,2%) dotyczyło epizodów hipoglikemii. Członkowie rodzin deklarowali chęć więk­szego zaangażowania w opiekę nad chorym (38,7%; w Polsce 31,6%), a także większego zaangażowania w problemy emocjonalne pacjenta związane z chorobą (45,6%; w Polsce 41,4%). Grupa członków personelu medycznego liczyła 4785 osób opiekujących się chorymi na cukrzycę. Średnio 85,4% (w Polsce 86,6%) spośród nich uważało, że zwiększeniu skuteczności służyłaby większa współ­odpowiedzialność pacjenta za leczenie. W obszarach samoleczenia za najważniejszą uznano poprawę w zakresie zdrowego odżywiania (91,6%; w Polsce 94,8%) oraz zwiększenie aktywności fizycznej (93,4%; w Polsce 95,7%). Organizacja opieki zdrowotnej była oceniana jako dobra średnio przez 27,6%, w Polsce jednak jedynie przez 8% respondentów. Potrzebę większej liczby pielęgniarek diabetologicznych wyraziło 66,3% 2 (w Polsce 76,8%), lepszej komunikacji w zespole 57,6% (w Polsce 67,6%), lepszej dostępności do konsultacji psychologicznych i psychiatrycznych 59,7% (w Polsce 74,7%) badanych.

Wnioski. W odniesieniu do poszczególnych wskaźników obserwowano znaczne różnice pomiędzy poszczegól­nymi państwami, jednak żaden z krajów nie uzyskał wyników w całości lepszych od pozostałych. Badanie na poziomie międzykrajowym z użyciem wskaźników psychometrycznych może pomóc w identyfikacji czyn­ników zarówno utrudniających, jak i wspomagających skuteczne leczenie cukrzycy.