Częstość występowania objawów depresyjnych oraz rozpoznanych zaburzeń depresyjnych u osób z długim wywiadem cukrzycy typu 1 bez zaawansowanych przewlekłych powikłań, hospitalizowanych z powodu niewyrównania metabolicznego
Streszczenie
Wstęp. Depresja i cukrzyca są często współistniejącymi problemami. Cukrzyca typu 1 jest chorobą przewlekłą, wymagającą stałej insulinoterapii. Konieczność przestrzegania zasad leczenia, związanych z kontrolą glikemii, odpowiednim dawkowaniem insuliny oraz przestrzeganiem zaleceń dotyczących diety i wysiłku fizycznego może stanowić źródło napięcia emocjonalnego oraz depresji. Wpływa to negatywnie na wyniki leczenia. Celem badania była ocena częstości występowania objawów depresyjnych oraz rozpoznanych zaburzeń depresyjnych u osób z długim wywiadem cukrzycy typu 1 bez rozpoznanych dotychczas zaawansowanych przewlekłych powikłań choroby.
Materiał i metody. Do badania włączono 283 osób (151 kobiet) w wieku 43,0 ± 10,7 roku, ze średnim czasem trwania cukrzycy typu 1 27,2 ± 6,1 roku, wartością HbA1c 8,1 ± 1,4% (65 ± 8,2 mmol/mol). Wykluczono osoby z rozpoznanymi przewlekłymi powikłaniami powodującymi kalectwo, takimi jak ślepota, stan po amputacji kończyny dolnej, nefropatia w stadium wymagającym dializoterapii. Miało to na celu uniknięcie ewentualnego wpływu tych czynników na odpowiedzi udzielane w zastosowanym kwestionariuszu. W celu oceny częstości występowania oraz nasilenia objawów depresyjnych badani wypełniali kwestionariusz depresji Becka (BDI, Beck Depression Inventory). Częstość występowania rozpoznanej depresji ustalano na podstawie dostępnej dokumentacji medycznej oraz zebranego wywiadu.
Wyniki. Objawy depresyjne występowały u 42,0% badanych, dwukrotnie częściej u kobiet. U 10,9% badanych rozpoznano uprzednio zaburzenia depresyjne. Spośród 45 badanych, u których występowały objawy depresyjne o średnim lub ciężkim nasileniu, tylko u 17 rozpoznano uprzednio zaburzenia depresyjne.
Wnioski. Wyniki badania potwierdzają wysoką częstość występowania objawów depresyjnych u osób z długim wywiadem cukrzycy typu 1. Nadal są one niewystarczająco często diagnozowane.
