Współczesne metody rozpoznawania zapalenia mięśnia sercowego

Streszczenie

Przebieg kliniczny zapalenia mięśnia sercowego i związane z nim objawy kliniczne mogą być bardzo różnorodne — od dyskretnych zaburzeń tolerancji wysiłku do opornego na leczenie farmakologiczne wstrząsu kardiogennego wymagającego mechanicznego wspomagania krążenia lub transplantacji serca. Wyróżnia się cztery podstawowe manifestacje kliniczne zapalenia mięśnia sercowego: obraz imitujący ostry zespół wieńcowy, występujące po raz pierwszy w życiu objawy niewydolności serca (HF) bez stwierdzonych zmian zawężających w naczyniach wieńcowych, zaostrzenie objawów przewlekłej HF bez obecności choroby wieńcowej oraz zespół objawów stanowiących stan zagrożenia życia, takich jak wstrząs kardiogenny, groźne komorowe zaburzenia rytmu serca oraz nagłe zatrzymanie krążenia. Wczesne rozpoznanie, szczególnie w przypadku podejrzenia aktywnego zapalenia mięśnia sercowego, jest niezwykle istotne w celu wdrożenia leczenia hamującego postęp choroby. Zgodnie z obowiązującymi wytycznymi zapalenie mięśnia sercowego można podejrzewać na podstawie wywiadu, objawów, wyniku badania elektrokardiograficznego, wyników badan laboratoryjnych, echokardiografii i rezonansu magnetycznego. Jednakże nadal, mimo postępu w medycynie, biopsja endomiokardialna jest „złotym standardem” diagnostycznym. Powinno się ją przeprowadzić zawsze wtedy, gdy nie ma innej możliwości określenia przyczyny choroby mięśnia sercowego. Trwają badania dotyczące przydatności diagnostycznej tak zwanej płynnej biopsji serca, która polega na analizie obecności w tkance płynnej (np. krwi) specyficznych biomarkerów zapalenia mięśnia sercowego.