Europejskie i światowe wytyczne leczenia objawowego przewlekłego zespołu wieńcowego — dlaczego ranolazyna?

Streszczenie

W niniejszej pracy przeglądowej opisano rolę i miejsce ranolazyny w leczeniu przewlekłego zespołu wieńcowego. Ranolazyna działa głównie poprzez hamowanie beta-oksydacji kwasów tłuszczowych w kardiomiocytach, skutkując efektywniejszą oksydacją węglowodanów, oraz przez hamowanie późnego prądu sodowego, co zmniejsza przeładowanie komórek jonami sodu i wapnia. Wykazuje również działanie antyoksydacyjne, przeciwzapalne, cytoprotekcyjne, przeciwniedokrwienne i przeciwarytmiczne. Lek jest szczególnie wskazany w leczeniu choroby niedokrwiennej serca, zwłaszcza gdy objawy nie są skutecznie kontrolowane za pomocą leków beta-adrenolitycznych i antagonistów wapnia; wykazuje skuteczność w ograniczaniu objawów dławicowych i zwiększaniu tolerancji wysiłku. Cechują go również korzystne właściwości przeciwarytmiczne — obniża ryzyko arytmii, w tym migotania przedsionków — oraz pożądane oddziaływanie w niewydolności serca, szczególnie u pacjentów z zachowaną frakcją wyrzutową, poprawia funkcję rozkurczową serca. Ranolazyna okazuje się również skuteczna w obniżaniu ryzyka epizodów niedokrwiennych i kontroli dolegliwości stenokardialnych w ostrym zespole wieńcowym, a także w leczeniu niedokrwienia wynikającego z choroby mikrokrążenia lub naczynioskurczowej.

Ponadto wykazuje działanie obniżające stężenie glukozy we krwi, szczególnie u chorych na cukrzycę, oraz może poprawiać funkcję prawej komory u pacjentów z tętniczym nadciśnieniem płucnym. W wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego i American College of Cardiology/American Heart Association ranolazynę zaleca się w leczeniu przewlekłego zespołu wieńcowego. Wyróżnia się ona dobrym profilem bezpieczeństwa i wysoką skutecznością w połączeniu z innymi lekami przeciwdławicowymi. Dostępna jest jako lek o przedłużonym działaniu w różnych dawkach, co pozwala na stosowanie strategii szybkiej eskalacji dawki w zależności od efektu klinicznego.

Ranolazyna jest ważną opcją terapeutyczną w leczeniu choroby niedokrwiennej serca, wykazując korzystny profil działania i skuteczność w różnych sytuacjach klinicznych, w tym u pacjentów z zaburzeniami rytmu, niewydolnością serca, cukrzycą i nadciśnieniem płucnym.