Flozyny jako jedna z „czterech kolumn” terapii niewydolności serca

Streszczenie

Dapagliflozyna i empagliflozyna, które należą do grupy inhibitorów kontransportera glukozowo-sodowego 2 (SGLT-2) zwanych flozynami, są obecnie zalecane jako terapia pierwszego rzutu u wszystkich pacjentów z objawową niewydolnością serca (HF). Flozyny to wybiórcze i odwracalne inhibitory znajdujących się w cewkach proksymalnych nerek kotransporterów sodowo-glukozowych typu 2 zależnych od jonów sodowych, które są odpowiedzialne za reabsorpcję glukozy z moczu pierwotnego. Podstawowe działanie tych leków polega na zahamowaniu resorpcji zwrotnej glukozy i sodu w kanalikach nerkowych, co prowadzi do zwiększenia ilości wydalanego moczu, glikozurii, spadku stężenia glukozy we krwi i obniżenia ciśnienia tętniczego. Inhibitory SGLT-2 mają udokumentowane działanie plejotropowe, niezależne od ich wpływu na stężenie glukozy we krwi. Poza działaniem diuretycznym zmniejszają one masę ciała chorego, hamują układ współczulny, przywracają funkcję śródbłonka, zwiększają wydalanie kwasu moczowego i ograniczają sztywność naczyń krwionośnych. Zgodnie z obowiązującymi obecnie wytycznymi diagnostyki i leczenia HF stosowanie dapagliflozyny lub empagliflozyny zaleca się u chorych na HF z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory w celu obniżenia ryzyka hospitalizacji i zgonu z powodu HF (zalecenie IA). Leki te mają ponadto zalecenie klasy IA u pacjentów z łagodnie upośledzoną i zachowaną frakcją wyrzutową lewej komory w celu obniżenia ryzyka hospitalizacji z powodu HF lub zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych (zalecenie IA). Zarówno w badaniach naukowych, jak i w codziennej praktyce klinicznej wykazano, że leki te przedłużają życie chorych na HF oraz poprawiają ich jakość życia.