Głównym celem leczenia chorych na niewydolność serca z zachowaną frakcją wyrzutową lewej komory (HFpEF) powinna być poprawa czynności rozkurczowej lewej komory (LV) wraz ze zmniejszeniem objawów niewydolności serca (HF) i polepszeniem jakości ich życia. Dodatkowym celem leczenia powinna być normalizacja ciśnienia tętniczego i/lub zapobieganie napadom migotania przedsionków (AF). Spironolakton stosowany u chorych z HFpEF wpływał korzystnie na zmiany anatomiczne oraz poprawiał czynność skurczową i rozkurczową LV. Regresja przebudowy LV wraz z poprawą jej czynności skurczowej i rozkurczowej po podaniu spironolaktonu chorym z HFpEF zaowocowały w badaniu STRUCTURE znaczącą poprawą wydolności fizycznej tych chorych ocenianej za pomocą spiroergometrii. W analizie subpopulacji z obu Ameryk badania TOPCAT podawanie spironolaktonu wiązało się z istotnym ograniczeniem: pierwotnego złożonego punktu końcowego (czas do zgonu sercowo-naczyniowego + hospitalizacja z powodu HF + zatrzymanie krążenia), śmiertelności sercowo-naczyniowej, hospitalizacji z powodu HF, ponownych hospitalizacji z powodu HF. U chorych z AF i ze strukturalną chorobą serca dodanie spironolaktonu do standardowej terapii, włącznie z amiodaronem, istotnie wydłużyło czas do hospitalizacji lub kardiowersji z powodu kolejnego napadu AF. U uczestników badania ASCOT-BPLA z opornym nadciśnieniem tętniczym spironolakton, podawany jako 4. lek hipotensyjny, wywołał istotny spadek ciśnienia skurczowego i rozkurczowego. Oceniając wyniki badań, w których stosowano spironolakton u chorych z HFpEF, można zauważyć, że terapia tym lekiem była stosunkowo bezpieczna, zważywszy na wiek tych chorych i występujące u nich liczne inne schorzenia. Dotychczasowe badania, w których oceniano skuteczność antagonistów receptora mineralokortykoidowego w HFpEF, nie wskazują istnienia efektu klasy.