Leczenie przeciwzakrzepowe chorych z migotaniem przedsionków obciążonych wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym — u jakich pacjentów warto wybrać riwaroksaban?

Streszczenie

Wprowadzenie na rynek leków przeciwzakrzepowych niebędących antagonistami witaminy K (NOAC) zapoczątkowało nową erę profilaktyki powikłań zakrzepowo-zatorowych u chorych z niezastawkowym migotaniem przedsionków (AF). W odniesieniu do wszystkich dostępnych na rynku polskim NOAC (riwaroksaban, apiksaban i dabigatran) wykazano co najmniej taką samą skuteczność jak w przypadku antagonistów witaminy K w zakresie profilaktyki powikłań zakrzepowo-zatorowych, przy istotnie niższym ryzyku powikłań krwotocznych do ośrodkowego układu nerwowego. Uwzględniając współwystępowanie dodatkowych chorób, współpracę oraz możliwości finansowe pacjenta, można dokonać wyboru spośród dostępnych na rynku NOAC, z których każdy ma swoje unikatowe cechy, wyróżniające go na tle innych i stanowiące o jego wyborze. Niestety, nie ma danych z bezpośrednich porównań NOAC między sobą, gdyż każdy z tych leków w dotychczasowych badaniach klinicznych porównywano z warfaryną i wszelkie porównania między NOAC mają charakter pośredni. W niniejszym opracowaniu zwrócono szczególną uwagę na chorych z AF obciążonych wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym i podjęto próbę odpowiedzi na pytanie, u kogo z nich warto zastosować riwaroksaban.