Witamina K a kalcyfikacja naczyń krwionośnych

Vitamin K and calcification of blood vessels

Joanna Bieniek1, Anna Brończyk-Puzoń2, Justyna Nowak2, Aneta Koszowska2, Elżbieta Dziąbek1, Karolina Kulik2, Anna Dittfeld3

1Studium Doktoranckie Wydziału Nauk o Zdrowiu Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach 

2Zakład Profilaktyki Chorób Żywieniowozależnych Wydziału Zdrowia Publicznego Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach 

3Studium Doktoranckie Wydziału Lekarskiego z Oddziałem Lekarsko-Dentystycznym Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach

STRESZCZENIE

Witamina K, opisywana jako „witamina koagulacji”, należy do grypy witamin rozpuszczalnych w tłuszczach, obejmującej szereg związków, do których są zaliczane: filochinon (postać witaminy K1, syntezowana przez rośliny), menachinon (postać K2, syntetyzowana przez bakterie), menadion (postać K3, syntetyczny analog witaminy K). Do głównych źródeł witaminy K w żywności należą: oleje roślinne, zielone warzywa, owoce, zboża i produkty mleczne. Witamina K pełni funkcję kofaktora w posttranslacyjnej modyfikacji białek dzięki czemu powstają reszty kwasu γ-karboksyglutaminowego (Gla), niezbędnego do przekształcenia protrombiny (w której występuje) do jej aktywnej postaci — trombiny. Do innych białek zależnych od witaminy K należą: osteokalcyna, matrycowe białko Gla (MGP), czynnik wzrostu (Gas6), nerkowe białka Gla, czynniki krzepnięcia krwi VII, IX, X, protrombina, białka C, S oraz Z. Istnieją badania naukowe opisujące działanie białek zależnych od witaminy K, między innymi w metabolizmie kości oraz naczyń krwionośnych, w procesach wzrostu i apoptozy komórek, prewencji zwapnienia naczyń i kalcyfikacji tkanek miękkich oraz adhezji komórkowej. Witaminie K przez wiele lat przypisywano wyłączną rolę w procesie krzepnięcia krwi. Jednak swoje działanie witamina ta wykazuje również w obrębie innych tkanek pozawątrobowych, w których jej niedobór zwiększa ryzyko rozwoju osteoporozy, miażdżycy, chorób nowotworowych i choroby Alzheimera. Biorąc pod uwagę tak szerokie pole działania witaminy K, autorzy artykułu skupili się na roli tej witaminy w procesie kalcyfikacji naczyń krwionośnych.

Choroby Serca i Naczyń 2015, 12 (3), 165–171

Słowa kluczowe: witamina K, kalcyfikacja, naczynia krwionośne

ABSTRACT

Vitamin K, described also as coagulation vitamin belongs to fat soluble vitamins and include such substances as: phylloquinone (vitamin K1, synthetized by plants), menaquinone (vitamin K2, synthetized by bacteria) and also menadione (vitamin K3, synthetic analog of vitamin K). The main sources of vitamin K in food are: vegetable oils, green leafy vegetables, fruits, cereals and dairy products. Vitamin K play a role of cofactor in the post translational modification of proteins thus creating rest of γ-carboxyglutamic acid (Gla) necessary to convert of prothrombin to its active form — thrombin. Other proteins depends from vitamin K are: osteocalcin, matrix Gla protein (MGP), a growth factor (Gas6), kidney Gla protein, clotting factors VII, IX, X, prothrombin, protein C, S and Z. Proteins depend from vitamin K additionally take part in metabolism of bones, blood vessels, growth processes, cell apoptosis, calcification of vascular prevention, cells adhesion. Vitamin K for last years was described in context of blood clotting. Vitamin K is active not only in liver tissue but also play an important role in other tissues where deficiencies of vitamin K could increase the risk of development of many disease: like osteoporosis, arteriosclerosis, cancer disease and Alzheimer disease. The broad field of action of vitamin K encourage the authors of the article to focus on the role of this vitamin in the process of calcification of blood vessels.

Choroby Serca i Naczyń 2015, 12 (3), 165–171

Key words: vitamin K, calcification, blood vessels

WPROWADZENIE

Witamina K została odkryta przez duńskiego biochemika Henrika Dama dzięki obserwacji podskórnych i śródmięśniowych wybroczyn u hodowlanych kurcząt karmionych wyłącznie produktami niskotłuszczowymi, pozbawionymi roślinnych steroli [1]. W latach 30. XX wieku opisano witaminę K jako „witaminę koagulacji” rozpuszczalną w tłuszczach i wykazującą właściwości przeciwkrwotoczne [2]. Nazwa ta obejmuje grupę pochodnych 2-metylo-1,4-naftochinonu, występujących w postaci witaminy K1 (filochinonu), syntezowanej przez rośliny, oraz witaminy K2 (menachinonu; MK), syntezowanej przez bakterie. Witamina K2 występuje głównie w produktach pochodzenia zwierzęcego oraz produktach fermentacji soi. Z kolei witamina K3, czyli menadion, jest syntetycznym analogiem witaminy K, pełniącym funkcję prowitaminy, która w organizmach ssaków wykazuje właściwości przemiany do formy MK-4 [3, 4]. Menadion ze względu na prawdopodobne właściwości cytotoksyczne i mutagenne nie jest stosowany jako dodatek do żywności lub suplement diety w żywieniu ludzi, ale jest wykorzystywany jako dodatek do karm dla zwierząt [3, 4].

Witamina K jest koniecznym czynnikiem zaangażowanym w posttranslacyjną modyfikację białek. Mechanizm działania witaminy K polega na pełnieniu funkcji kofaktora posttranslacyjnej karboksylacji białek, dzięki czemu powstają reszty kwasu γ-karboksyglutaminowego (Gla, gamma carboxyglutamic acid), wykazujące powinowactwo do jonów wapnia. Występowanie Gla w protrombinie jest niezbędnym warunkiem powstania postaci aktywnej — trombiny. Do innych białek zależnych od witaminy K zalicza się: osteokalcynę, matrycowe białko Gla (MGP, matrix Gla protein), czynnik wzrostu (Gas6, growth arrest-specific 6), nerkowe białka Gla, czynniki krzepnięcia krwi VII, IX, X, protrombinę, białka C, S oraz Z. Spośród nich najlepiej poznane są osteokalcyna oraz MGP. Obecność karboksylazy Gla zidentyfikowano również w skórze, kościach, chrząstkach, ścianie tętnic, sercu, płucach, nerkach, śledzionie, jądrach, tarczycy, grasicy, ścięgnach, macicy oraz komórkach nowotworowych różnego pochodzenia. Zależne od witaminy K białka biorą udział między innymi w metabolizmie kości oraz naczyń krwionośnych, w procesach wzrostu i apoptozy komórek, prewencji zwapnienia naczyń i kalcyfikacji tkanek miękkich oraz adhezji komórkowej [3–5]. W sytuacji niedoboru witaminy K powstają proteiny indukowane niedoborem witaminy K, niespełniające swojej funkcji biologicznej (PIVKA, proteins induced by vitamin K absence), do których są zaliczane: niekarboksylowana protrombina (PIVKA II, prothrombin inducted by vitamin K absence or antagonism), PIVKA VII, PIVKA IX, PIVKA X, PIVKA C, PIVKA oraz PIVKA Z. Niekarboksylowana protrombina jest wykorzystywana jako marker nowotworowy u osób z nowotworem wątroby, parametr monitorujący leczenie warfaryną oraz jako marker niedoboru witaminy K w tkankach organizmu [4, 6]. Stężenie PIVKA II w osoczu wyższe niż 3 ng/ml wskazuje na deficyt witaminy K w organizmie, a dokładniej jej wątrobowych zapasów [7, 8]. Drugim markerem niedoboru witaminy K jest niekarboksylowana osteokalcyna (Glu-OC, glutamic acicontaining osteocalcin), stanowiąca informację o magazynowaniu witaminy K w kościach [9, 10].

Wyniki dotychczasowych badań dotyczących zaopatrzenia człowieka w witaminę K oparte na pomiarach stężenia witaminy K1 w osoczu, nieukarboksylowanych prekursorów białek zależnych od tej witaminy, wydalania reszt Gla w moczu oraz pomiarów czasu protrombinowego (PT, prothrombin time) uniemożliwiły ustalenie, ze względu na złożoność interpretacji wyników, norm spożycia tej witaminy wraz z dietą na poziomie zaleconego spożycia (RDA, recommended dietary allowances). Obecnie obowiązujące normy spożycia witaminy K wyznaczono za pomocą badań dotyczących spożycia żywności zdrowych i prawidłowo odżywionych różnych grup ludności. Normy dla ludności Polski dotyczące witaminy K ustalono na poziomie wystarczającego spożycia (AI, adequate intake) i wyrażono w µg filochinonu/osobę/dobę. Normy te nie uległy zmianie po nowelizacji norm żywienia dla populacji Polski, wydanej w 2012 roku. Normy spożycia witaminy K z diety nieobejmującej jej suplementacji dla ludności Polski przedstawiono w tabeli 1 [11, 12].

Powyższe normy są zbieżne z normami obowiązującymi w Niemczech, Austrii, Australii i Nowej Zelandii, ale niższe od wartości obowiązujących w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie [11]. Z kolei eksperci Organizacji Narodów Zjednoczonych do Spraw Wyżywienia i Rolnictwa (FAO, Food and Agriculture Organization of the United Nations) i Światowej Organizacji Zdrowia (WHO, World Health Organization) przyjęli, że 1 µg filochinonu z diety/1 kg masy ciała/dobę całkowicie pokrywa zapotrzebowanie człowieka na witaminę K [13].

Najczęściej spotykaną formą witaminy K w żywności jest filochinon, który stanowi ponad 80% podaży tej witaminy [5]. Jako związek uczestniczący w procesach fotosyntezy występuje w największych ilościach w zielonych warzywach (400–700 μg filochinonu/100 g), olejach roślinnych z soi, rzepaku, oliwek (50–200 μg filochinonu/100 g), z kolei w olejach z kukurydzy, słonecznika, kokosu, orzeszków arachidowych i ziemnych występuje w mniejszych ilościach (1–10 μg filochinonu/100 g). Również takie produkty, jak owoce, zboża i produkty mleczne są źródłem witaminy K1 (1–10 μg filochinonu/100 g) [3]. Lista produktów spożywczych będąca znaczącym źródłem menachinonów jest znacznie krótsza. Znaczącym źródłem K2 (MK7-MK13) jest wątroba zwierząt gospodarczych (10–20 μg menachinonów/100 g), natomiast najbogatsze źródło manachinonów w diecie zachodniej stanowią produkty fermentowane, w szczególności sery (10–20 μg menachinonów/100 g dla MK-8; 35–55 μg menachinonów/100 g dla MK-9) i natto (fermentowana soja) w Japonii (MK-7; ok. 1000 μg menachinonów/100 g) [3, 14, 15]. Z kolei produkty nabiałowe, jaja, mięso i ryby są zarówno źródłem witaminy K1, jak i K2 (MK-4). Witamina K2 syntezowana jest również przez bakterie jelitowe, jednak w świetle badań naukowych nie jest to znaczącym źródłem tej witaminy dla człowieka [16].

Wchłanianie witaminy K odbywa się w jelicie cienkim, gdzie łączy się ona z chylomikronami, które przechodzą do krążenia limfatycznego, a następnie przez przewód piersiowy trafiają do krwi. Krążące chylomikrony wychwytywane są przez wątrobę oraz inne tkanki, w tym kości, a część z nich w drodze do wątroby dostaje się ponownie do krążenia. Wątroba jest głównym narządem magazynowania witaminy K. Filochinon jest magazynowany głównie w wątrobie, trzustce, sercu, a z kolei MK-4 w największych ilościach magazynowany jest w mózgu, nerkach i trzustce [17, 18]. Mimo że biologiczna funkcja witaminy K1 i K2 jest taka sama, to występują między nimi znaczące różnice. Witamina K1 odgrywa główną rolę w procesie krzepnięcia. Z kolei pozawątrobowa dystrybucja witaminy K2 w tkankach pozwala na jej większy udział w karboksylacji MGP. Powinowactwo witaminy K2 do γ-glutamylotranspeptydazy jest większe niż witaminy K1, co przekłada się na jej wyższą aktywność nawet przy niższym stężeniu w porównaniu z filochinonem [19].

Witaminie K przez wiele lat przypisywano wyłączną rolę w procesie krzepnięcia krwi. Jednak swoje działanie witamina ta wykazuje również w obrębie innych tkanek pozawątrobowych, w których jej niedobór zwiększa ryzyko rozwoju osteoporozy, miażdżycy, chorób nowotworowych i choroby Alzheimera (AD, Alzheimer’s disease) [20–23]. Biorąc pod uwagę szeroki zakres działania witaminy K, autorzy artykułu skupili się na wpływie tej witaminy na proces kalcyfikacji naczyń.

WITAMINA K A KALCYFIKACJA NACZYŃ

Choroby układu krążenia są główną przyczyną zgonów na całym świecie. Objawy zazwyczaj są szybko wykrywane, natomiast przyczyny leżące u podstaw choroby są zaawansowane i trudne do wyleczenia. Często jest to proces miażdżycowy, który rozwija się przez dziesięciolecia. Nowoczesne metody obrazowania (EBCT, elektron beam computed tomography) wykazały, że ponad 90% blaszek miażdżycowych jest uwapnione, co koreluje z zaawansowaniem zwężeń naczyń wieńcowych, obrazowanych w koronarografii. Kalcyfikacja może obejmować małe tętniczki oraz duże i średnie naczynia, czego rezultatem może być przerost i zawał serca. W niedawno przeprowadzonych badaniach wykazano, że niedobór białek biorących udział w regulacji przemiany wapniowej w ścianie naczynia jest istotnym ogniwem patogenezy kalcyfikacji naczyń [24]. Dużą rolę przypisuje się białku MPG oraz Gas6. Karboksylowane cząsteczki białka MPG, przy udziale witaminy K, wiążą jony wapnia i fosforu, zapobiegając odkładaniu się tych minerałów w ścianie naczyń. Zależność MPG od witaminy K powoduje, że w przypadku jej niedoboru wzrasta ryzyko zwapnienia tętnic. Natomiast miarą wielkości niedoboru witaminy K jest stężenie niekarboksylowanego białka MPG (ucMPG, uncarboxylated MPG). Poza karboksylacją również proces fosforylacji może wpływać na stężenie białka MGP w surowicy. Fosforylacja trzech reszt serynowych MGP wydaje się istotna dla procesu wydzielania tego białka [25, 26]. Najwyższe stężenie MGP obecne jest w sercu, płucach, nerkach i tkance chrzęstnej. Niewątpliwa rola MGP w procesie zwapnienia została potwierdzona przez Luo i wsp. [27], którzy zauważyli, że zwierzęta z niskim stężeniem MGP zmarły w ciągu 6–8 tygodni na skutek masywnego zwapnienia i pęknięcia tętnicy. Istotny jest fakt, że akumulacja wapnia jest procesem aktywnie regulowanym z udziałem zależnym od witaminy K2, a MGP jest najsilniejszym inhibitorem kalcyfikacji. Przez wiązania wapnia MGP przyczynia się do usuwania go z tętnic, utrzymując ich czystość i elastyczność. Matrycowe białko Gla musi być aktywowany przez witaminę K2, aby pełnić swoją hamującą funkcję. W przypadku niedoboru witaminy K2, MGP nie może działać prawidłowo, prowadząc tym samym do zwiększania ryzyka wystąpienia incydentów sercowo-naczyniowych. Jednym z badań dotyczących wpływu witaminy K na układ sercowo-naczyniowy jest przeprowadzone przez Geleijnse i wsp. [28] w Holandii badanie Rotterdam Study w 2004 roku, dotyczące spożycia filochinonu i menachinonu oraz ich wpływu na zwapnienia aorty i wystąpienie choroby wieńcowej. Rotterdam Study to prospektywne badanie populacyjne służące do oceny występowania chorób u osób w podeszłym wieku, a także wyjaśnieniu ich uwarunkowania [28]. Kohorta obejmowała 7983 mężczyzn i kobiet w wieku powyżej 55 lat, którzy mieszkali w określonej dzielnicy Rotterdamu. Oceniono spożycie alkoholu, składników mineralnych i całkowitej energii z pożywienia. W badaniu wykazano, że przyjmowanie z diety witaminy K wśród mężczyzn było wyższe niż u kobiet (253,5 v. 241,1 µg/d. dla filochinonu i 29,2 v. 26,9 µg/d. dla menachinonu). W badaniu nie wykazano natomiast korelacji między spożyciem filochinonu, a menachinonu (r = –0,02). Ryzyko śmierci z powodu incydentów choroby wieńcowej było istotnie statystycznie mniejsze w grupie osób przyjmujących większą ilość menachinonu w diecie w porównaniu z osobami spożywającymi jej mniejszą ilość. Ponadto większe spożycie K2 w diecie było odwrotnie proporcjonalne do wszystkich przyczyn śmiertelności badanych osób. Tym samym badanie Rotterdam Study potwierdza hipotezę, że witamina K2, ale nie K1, może mieć korzystny wpływ na prewencję chorób układu krążenia [28]. Wyniki tego badania mogą dostarczać przekonujących danych, że dieta bogata w produkty spożywcze będące dobrym źródłem witaminy K2, gdy podaż tej witaminy nie jest mniejszy niż 32 µg/dobę, może odgrywać rolę w profilaktyce choroby wieńcowej. Warto zwrócić uwagę, że suplementacja witaminy K1 otrzymanej z zielonych warzyw nie wykazywała takich właściwości, nawet w przypadku spożycia w dużych dawkach. Również w badaniu Gasta i wsp. [29] wykazano protekcyjny wpływ wysokiego spożycia menachinonu na ryzyko choroby wieńcowej. Badanie to zostało przeprowadzone wśród 16 057 kobiet w wieku 43–70 lat, u których w chwili kwalifikacji do badania nie wykazano żadnych chorób sercowo-naczyniowych. Spożycie witaminy K zostało oszacowane na podstawie kwestionariusza częstotliwości spożycia produktów spożywczych. Po 8,1 ± 1,6 roku od rozpoczęcia badań w grupie badanych kobiet, u których średnie spożycie witaminy K1 wyniosło 211,7 ± 100,3 µg/dobę, a witaminy K2 — 29,1 ± 12,8 µg/dobę, rozpoznano 480 incydentów choroby wieńcowej. W badaniu wykazano odwrotną korelację między spożyciem witaminy K2 (MK-7, MK-8 i MK-9) a liczbą incydentów choroby wieńcowej [29]. Beulens i wsp. [30] w badaniu przekrojowym także wykazali, że wysokie spożycie witaminy K2 przyczynia się do zmniejszenia zwapnienia naczyń wieńcowych. Badanie przeprowadzono w grupie 564 kobiet w wieku pomenopauzalnym, wśród których spożycie witaminy K1 i K2 oceniano również za pomocą kwestionariusza częstości spożycia produktów spożywczych [30]. Badania dotyczące wpływu suplementacji witaminy K na określone funkcje zdrowotne do tej pory przeprowadzono jedynie wśród zwierząt doświadczalnych. Ich wyniki potwierdzają jednak, że duże spożycie witaminy K2 dzięki farmakologicznej suplementacji diety badanych zwierząt zmniejsza stężenie cholesterolu całkowitego we krwi, zmniejsza peroksydację lipidów i odkładanie się estrów cholesterolu w aorcie w grupie zwierząt z rozpoznaną wcześniej hipercholesterolemią oraz zwiększa rozszerzalność naczyń [31, 32]. Przytoczone wyżej wyniki pochodzą z badań ankietowych oceniających spożycie witaminy K z diety lub suplementacji diety zwierząt witaminą K, stąd istnieje pilna potrzeba przeprowadzenia w tym zakresie kontrolowanych badań klinicznych oceniających suplementację diety zarówno menachinonem, jak i filochinonem u ludzi. Takie badania są obecnie prowadzone. Jednym z nich jest badanie The VitaVasK study in Europe, w którym ocenie poddawany jest wpływ suplementacji witaminy K1 na kalcyfikację naczyń krwionośnych u chorych hemodializowanych (ClinicalTrials.gov identifier: NCT01742273) [33].

WITAMINA K A LECZENIE PRZECIWKRZEPLIWE

Zastosowanie leków przeciwzakrzepowych z grupy antywitamin K (acenokumarol, warfaryna) blokuje reduktazę epoksydową, hamując redukcję witaminy K, przez co zmniejsza się MGP zarówno w wątrobie, jak i tkankach obwodowych. Prowadzi to do zahamowania produkcji aktywnych form czynników krzepnięcia oraz innych białek podlegających karboksyacji z udziałem witaminy K, pełniących między innymi funkcję protekcyjną w kalcyfikacji naczyń. Karboksylacja białek zachodzi w tkankach obwodowych, do których witamina K wchłonięta w jelitach dociera w drugiej kolejności (inaczej niż w przypadku czynników krzepnięcia krwi syntetyzowanych w wątrobie). Funkcje pełnione przez te białka w organizmie będą łatwiej ulegały upośledzeniu w sytuacji niedobory witaminy K, wynikającego zarówno z niedostatecznej jej podaży do organizmu, jak również z zastosowania leczenia farmakologicznego.

Niedobór witaminy K, prowadzący do utraty funkcji białka MGP, będącego inhibiotrem wapnienia w tkankach miękkich, może prowadzić do wapnienia ścian tętnic. W badaniach prowadzonych zarówno na modelach zwierzęcych, jak i na ludziach wykazano przyspieszenie wapnienia naczyń w związku ze stosowaniem antywitamin K [34, 35].

Witamina K1 wykorzystywana jest głównie przez wątrobę. Niedobór witaminy K w organizmie prowadzi do znacznie większego jej niedoboru w ścianach naczyń, powodując nasilenie procesu ich wapnienia. Podana witamina K1 będzie wykorzystana głównie przez wątrobę, co w przypadku zastosowania leków przeciwzakrzepowych wiązałoby się z koniecznością zwiększenia ich dawki. Dlatego też nie ma racjonalnego uzasadnienia dla rozważania suplementacji witaminą K1 podczas stosowania leków przeciwzakrzepowych [34]. W przeprowadzonych na modelu zwierzęcym badaniach wykazano, że bardziej uzasadnione jest wdrożenie suplementacji witamin z grupy K2 u zwierząt, którym jednocześnie podawano leki przeciwzakrzepowe. Ma to swoje uzasadnienie w tym, że witamina K2 wykorzystywana jest głównie przez tkanki obwodowe. Podanie witaminy MK-4 zwierzętom, które jednocześnie przyjmowały warfarynę, ograniczało zwapnienie ściany naczyń [33]. Adams i Pepping [35] w swojej pracy sugerują, że witamina K może być skuteczna w prewencji i leczeniu zwapnienia naczyń. Schurgers i wsp. [31] wykazali, że podaż witaminy K2 hamuje kalcyfikację naczyń, wywołaną przez warfarynę u doświadczalnych szczurów. Ponadto zwiększona podaż witaminy K2 (szczególnie MK-7, MK-8 i MK-9) wiązała się z niższym ryzykiem wystąpienia choroby wieńcowej. Takiego związku nie wykazano dla witaminy K1. Mimo doniesienia o protekcyjnym działaniu filochinonu, coraz więcej badań wskazuje, że zmniejszenie ryzyka zgonu oraz nasilenia zwapnień aorty związane jest jedynie z menadionami [34].

Nie u każdego pacjenta przyjmującego leki przeciwkrzepliwe dojdzie do kalcyfikacji naczyń, a jej prawdopodobieństwo nie jest ilościowo określone w żadnym dostępnym badaniu. Przypuszczalnie wpływ na powstawanie tego procesu mogą mieć takie czynniki, jak: mechanizmy genetyczne i epigenetyczne, dieta czy stosowanie innych leków mogących mieć wpływ na metabolizm witaminy K [36]. Wśród leków wpływ na metabolizm witaminy K mogą mieć antybiotyki o szerokim spektrum działania, inhibitory pompy protonowej, salicylany, steroidy, leki hipotensyjne, statyny oraz suplementacja witaminy D [36]. Te liczne interakcje znacznie utrudniają dokładne określenie wpływu leków przeciwkrzepliwych na kalcyfikacje naczyń. Sugeruje się także, aby u pacjentów o zwiększonej wrażliwości na kalcyfikację naczyń rozważyć terapię inhibitorami czynnika Xa zamiast warfaryną [36].

Na występowanie kalcyfikacji naczyń szczególnie narażone są osoby z niewydolnością nerek, otyłością brzuszną i cukrzycą [37, 38]. Według wytycznych American College of Chest Physicians (AACP) spożycie produktów spożywczych dostarczających witaminę K jest wskazane i nie należy specjalnie zmniejszać jej podaż z diety lub zwiększać za pomocą suplementów diety u osób będących pod stałą kontrolą leczenia przeciwkrzepliwego [39].

PODSUMOWANIE

Wzrost zainteresowania w ostatnich latach witaminą K oraz prowadzenie licznych badań określających jej oddziaływanie na organizm człowieka ukazały nowe oblicze tej witaminy. Początkowo witaminę K łączono jedynie z prawidłowym procesem krzepnięcia krwi. Wyniki licznych badań przeprowadzonych zarówno na zwierzętach, jak i na dużych populacjach ludzi ukazały aktywność witaminy K w obrębie innych tkanek pozawątrobowych. W świetle tych badań deficyt witaminy K zwiększa ryzyko rozwoju osteoporozy, chorób nowotworowych czy stanów degeneracyjnych ośrodkowego układu nerwowego, na przykład AD, a także chorób układu krążenia.

Biorąc pod uwagę badania przedstawione w niniejszym artykule należy rozważyć korzyść płynącą z oceny zawartości witaminy K, szczególnie menachinonu, w diecie osób z grupy ryzyka chorób sercowo-naczyniowych i wyrównania niedoborów podaży jej wraz z dietą. Jest to również informacja o konieczności projektowania i przeprowadzenia kontrolowanych badań klinicznych mających na celu ocenę wpływu suplementacji diety mechaninonem oraz filochinonem na kalcyfikację naczyń krwionośnych.

PIŚMIENNICTWO

1. 1. Dam H., Schönheyder F. A deficiency disease in chicks resembling scurvy. Biochem. J. 1934; 28: 1355–1359.
2. 2. Dam H. The antihaemorrhagic vitamin of the chick. Biochem. J. 1935; 29: 1273–1285.
3. 3. Holmes M.V., Hunt B.J., Shearer M.J. The role of dietary vitamin K in the management of oral vitamin K antagonists. Blood Rev. 2012; 26: 1–14.
4. 4. Krzyżanowska P., Walkowiak J. Witamina K i jej biologiczne znaczenie. Fam. Med. Prim. Care Rev. 2010; 12: 932–933.
5. 5. Kosińska J., Billing-Marczak K., Krotkiewski M. Nowopoznana rola witaminy K w patogenezie chorób cywilizacyjnych. Med. Rodz. 2008; 2: 48–60.
6. 6. Lee W., Chung H.J., Kim S. i wsp. PIVKAII is a candidate marker for monitoring the effects of the oral anticoagulant warfarin. Clin. Biochem. 2010, 43: 1177–1179.
7. 7. Mager D.R., McGee P.L., Furuya K.N., Roberts E.A. Prevalence of vitamin K deficiency in children with mild to moderate chronic liver disease. J. Pediatr. Gastroenterol. Nutr. 2006; 42: 71–76.
8. 8. Schubiger G., Grüter J., Shearer M.J. Plasma vitamin K1 and PIVKA-II after oral administration of mixed-micellar or cremophor EL-solubilized preparations of vitamin K1 to normal breast-fed newborns. J. Pediatr. Gastroenterol. Nutr. 1997; 24: 280–284.
9. 9. Gundberg C.M., Nieman S.D., Abrams S., Rosen H. Vitamin K status and bone health: An analysis of methods for determination of undercarboxylated osteocalcin. J. Clin. Endocrinol. Metab. 1998, 83: 3258–3266.
10. 10. Sokoll L.J., Sadowski J.A. Comparison of biochemical indexes for assessing vitamin K nutritional status in a healthy adult population. Am. J. Clin. Nutr. 1996; 63: 566–573.
11. 11. Jarosz M. (red.). Normy żywienia człowieka. Podstawy prewencji otyłości i chorób niezakaźnych. Instytut Żywności i Żywienia. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2011: 25–29, 36.
12. 12. Jarosz M. (red.). Normy żywienia dla populacji polskiej — nowelizacja. Instytut Żywności i Żywienia, Warszawa 2012: 114–115.
13. 13. Vitamin and Mineral Requirements in Human Nutrition. Second edition. World Health Organization, Food and Agricultural Organization of the United Nations 2004; http://www.who.int/nutrition/publications/micronutrients/9241546123/en/
14. 14. Beulens J.W., Booth S.L., van den Heuvel E.G., Stoecklin E., Baka A., Vermeer C. The role of menaquinones (vitamin K2) in human health. Br. J. Nutr. 2013; 110: 1357–1368.
15. 15. Booth S.L. Vitamin K: food composition and dietary intakes. Food Nutr. Res. 2012; 56. doi: 10.3402/fnr.v56i0.5505.
16. 16. Suttie J.W. The importance of menaquinones in human nutrition. Ann. Rev. Nutr. 1995; 15: 399–417.
17. 17. Kohlmeier M., Salomon A., Saupe J., Shearer M.J. Transport of Vitamin K to Bone in Humans. J. Nutr. 1996; 126 (supl. 4): 1192S–1196S.
18. 18. Thijssen H.H., Drittij-Reijnders M.J. Vitamin K status in human tissues: tissue-specific accumulation of phylloquinone and menaquinone-4. Br. J. Nutr. 1996; 75: 121–127.
19. 19. Spronk H.M., Soute B.A., Schurgers L.J., Thijssen H.H., De Mey J.G., Vermeer C. Tissue-specific utilization of menaquinone-4 results in the prevention of arterial calcification in warfarin-treated rats. J. Vasc. Res. 2003; 40, 531–537.
20. 20. Pearson D.A. Bone health and osteoporosis: the role of vitamin K and potential antagonism by anticoagulants. Nutr. Clin. Pract. 2007; 22: 517–544.
21. 21. Shea M.K., Holden R.M. Vitamin K Status and Vascular Calcification: Evidence from Observational and Clinical Studies. Adv. Nutr. 2012; 3: 158–165.
22. 22. Sasaki R., Suzuki Y., Yonezawa Y. i wsp. DNA polymerase g inhibition by vitamin K3 induces mitochondria-mediated cytotoxicity in human cancer cells. Cancer Sci. 2008; 99: 1040–1048.
23. 23. Allison A.C. The possible role of vitamin K deficiency in the pathogenesis of Alzheimer’s disease and in augmenting brain damage associated with cardiovascular disease. Med. Hypotheses. 2001; 57: 151–155.
24. 24. Iribarren C., Sidney S., Sternfeld B., Browner W.S. Calcification of the aortic arch: risk factors and association with coronary heart disease, stroke, and peripheral vascular disease. JAMA 2000; 283: 2810–2815.
25. 25. Spronk H.M., Soute B.A., Schurgers L.J. i wsp. Matrix Gla protein accumulates at the border of regions of calcification and normal tissue in the media of the arterial vessel wall. Biochem. Biophys. Res. Commun. 2001; 289: 485–490.
26. 26. Proudfoot D., Skepper J.N., Shanahan C.M., Weissberg P.L. Calcification of human vascular cells in vitro is correlated with high levels of matrix Gla protein and low levels of osteopontin expression. Arterioscler. Thromb. Vasc. Biol. 1998; 18: 379–388.
27. 27. Luo G., Ducy P., McKee M.D. i wsp. Spontaneous calcification of arteries and cartilage in mice lacking matrix GLA protein. Nature 1997; 386: 78–81.
28. 28. Geleijnse J.M., Vermeer C., Grobbee D.E. i wsp. Dietary intake of menaquinone is associated with a reduced risk of coronary heart disease: the Rotterdam Study. J. Nutr. 2004; 134: 3100–3105.
29. 29. Gast G.C., de Roos N.M., Sluijs I. i wsp. A high menaquinone intake reduces the incidence of coronary heart disease. Nutr. Metab. Cardiovasc. Dis. 2009; 19: 504 –510.
30. 30. Beulens J.W., Bots M.L., Atsma F. i wsp. High dietary menaquinone intake is associated with reduced coronary calcification. Atherosclerosis 2009; 203: 489–493.
31. 31. Schurgers L.J., Spronk H.M., Soute B.A., Schiffers P.M., DeMey J.G., Vermeer C. Regression of warfarin-induced medial elastocalcinosis by high intake of vitamin K in rats. Blood 2007; 109: 2823–2831.
32. 32. Kawashima H., Nakajima Y., Matubara Y. i wsp. Effects of vitamin K2 (menatetrenone) on atherosclerosis and blood coagulation in hypercholesterolemic rabbits. Jpn. J. Pharmacol. 1997; 75: 135–143.
33. 33. Gallieni M., Fusaro M. Vitamin K and cardiovascular calcification in CKD: is patient supplementation on the horizon? Kidney Int. 2014; 86: 232–234.
34. 34. Żak-Gołąb A., Okopień B., Chudek J. Witamina K a metabolizm kości i kalcyfikacja naczyń w przewlekłej chorobie nerek. Przegl. Lek. 2011; 68: 629–632.
35. 35. Adams J., Pepping J. Vitamin K in the treatment and prevention of osteoporosis and arterial calcification. Am. J. Health Syst. Pharm. 2005; 62: 1574–1581.
36. 36. Wahlqvist M.L., Tanaka K., Tzeng B.H. Clinical decision-making for vitamin K-1 and K-2 deficiency and coronary artery calcification with warfarin therapy: are diet, factor Xa inhibitors or both the answer? Asia Pac. J. Clin. Nutr. 2013; 22: 492–496.
37. 37. Danziger J. Vitamin K-dependent proteins, warfarin, and vascular calcification. Clin. J. Am. Soc. Nephrol. 2008; 3: 1504–1510.
38. 38. Lee C.D., Jacobs D.R., Schreiner P.J., Iribarren C., Hankinson A. Abdominal obesity and coronary artery calcification in young adults: the Coronary Artery Risk Development in Young Adults (CARDIA) Study. Am. J. Clin. Nutr. 2007; 86: 48–54.
39. 39. Ageno W., Gallus A.S., Wittkowsky A., Crowther M., Hylek E.M., Palareti G. Oral anticoagulant therapy: antithrombotic therapy and prevention of thrombosis, 9th ed: American College of Chest Physicians Evidence-Based Clinical Practice Guidelines. Chest 2012; 141 (supl. 2): e44S–e88S.