Wszczepialne kardiowertery-defibrylatory w prewencji nagłej śmierci sercowej u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek

Streszczenie

Schorzenia układu sercowo-naczyniowego stanowią najczęstszą przyczynę zgonów pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (CKD), szczególnie w bardziej zaawansowanych stadiach. Ryzyko nagłej śmierci sercowej u osób z CKD wynosi 55 na 1000 pacjentów na rok i jest wielokrotnie wyższe niż w populacji ogólnej. Zarówno w europejskich, jak i w amerykańskich standardach postępowania populacja pacjentów kwalifikujących się do leczenia za pomocą wszczepialnego kardiowertera-defibrylatora (ICD) jest bardzo szeroka. W żadnym z dokumentów eksperci nie zróżnicowali wskazań i przeciwwskazań do tego typu urządzeń wszczepialnych zależnie od stopnia wydolności nerek. Niestety, z większości dużych badań randomizowanych dotyczących ICD pacjenci z zaburzeniami czynności nerek byli wyłączani lub w ogóle niebrano pod uwagę parametrów czynności nerek. Wyniki większości badań wskazują, że stosowanie ICD u pacjentów z CKD wiąże się z poprawą przeżycia. Korzyść ta nie jest jednak tak znacząca, jak w grupie chorych z prawidłową czynnością nerek.