Co lekarz praktyk powinien wiedzieć o automatycznym kardiowerterze-defibrylatorze?

Streszczenie

Stale i dynamicznie zwiększająca się liczba pacjentów z wszczepionym kardiowerterem-defibrylatorem (ICD) sprawia, że praktycznie każdy przedstawiciel personelu medycznego albo już zetknął się, albo w najbliższym czasie będzie miał bezpośredni kontakt z chorym z ICD. Grupa pacjentów z implantowanym urządzeniem jest bardzo heterogenna; stanowią ją zarówno chorzy, którym implantowano ICD w prewencji wtórnej, jak i pierwotnej nagłego zgonu sercowego (SCD), chorzy z niedokrwienną lub nieniedokrwienną niewydolnością serca, pacjenci z ciężkim upośledzeniem funkcji skurczowej lewej komory oraz chorzy z prawidłową frakcją wyrzutową lewej komory, genetycznie uwarunkowanymi kanałopatiami, kardiomiopatią przerostową itd. Podobnie rodzaj, typ, budowa i spełniane funkcje dostępnych obecnie na rynku kardiowerterów-defibrylatorów są również bardzo zróżnicowane. Z jednej strony sprawia to, że elektroterapia wydaje się coraz bardziej skomplikowaną, wysokospecjalistyczną dziedziną kardiologii, praktycznie zarezerwowaną dla wąskiej grupy doświadczonych elektrofizjologów. Z drugiej strony powszechność i dostępność zdobyczy elektroterapii we współczesnej kardiologii jest tak duża, że lekarze każdej specjalności, personel pielęgniarski oraz ratownicy medyczni coraz częściej spotykają pacjentów z ICD w swojej codziennej praktyce klinicznej. Dlatego w niniejszym artykule podjęto próbę odpowiedzi na podstawowe pytania dotyczące postępowania z pacjentami z ICD.