Co lekarz praktyk powinien wiedzieć o automatycznym kardiowerterze-defibrylatorze?

Streszczenie

Stale i dynamicznie wzrastająca liczba pacjentów z wszczepionym kardiowerterem-defibrylatorem (ICD – implantable cardioverter-defibrillator) sprawia, że praktycznie każdy przedstawiciel personelu medycznego albo już zetknął się albo w najbliższym czasie będzie miał bezpośredni kontakt z chorym z ICD. Grupa pacjentów z implantowanym urządzeniem jest bardzo heterogenna, stanowią ją zarówno chorzy, którym implantowano ICD w prewencji wtórnej jak i pierwotnej nagłego zgonu sercowego (SCD – sudden cardiac death), chorzy z niedokrwienną lub nieischemiczną niewydolnością serca, pacjenci z ciężkim upośledzeniem funkcji skurczowej lewej komory oraz chorzy z prawidłową frakcją wyrzutową lewej komory, genetycznie uwarunkowanymi kanałopatiami, kardiomiopatią przerostową itd.  Podobnie rodzaj, typ, budowa i spełniane funkcje aktualnie dostępnych na rynku kardiowerterów-defibrylatorów są również bardzo zróżnicowane. To sprawia, że elektroterapia wydaje się coraz bardziej skomplikowaną, wysokospecjalistyczną dziedziną kardiologii, praktycznie zarezerwowaną dla wąskiej grupy doświadczonych elektrofizjologów. Z drugiej strony powszechność i dostępność zdobyczy elektroterapii we współczesnej kardiologii jest tak duża, że lekarze każdej specjalności, personel pielęgniarski oraz ratownicy medyczni coraz częściej spotykają pacjentów z implantowanym kardiowerterem-defibrylatorem w swojej codziennej praktyce klinicznej. Dlatego, w niniejszym artykule podjęto próbę odpowiedzi na podstawowe pytania dotyczące postępowania z pacjentami z implantowanym ICD.