Kongres Europejskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego 2013 — co nowego w hipertensjologii?

Streszczenie

Odbywający się co roku Kongres Europejskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego (ESH) jest niezmiennie miejscem prezentacji najciekawszych aktualnych zagadnień z dziedziny hipertensjologii. Tegoroczny Kongres skupił na sobie większą uwagę niż poprzednie za sprawą ogłoszenia nowych europejskich wytycznych dotyczących diagnozowania i leczenia nadciśnienia tętniczego opracowanych przez ESH we współpracy z Europejskim Towarzystwem Kardiologicznym. W artykule przedstawiono najistotniejsze aspekty ujęte w nowych wytycznych oraz inne ciekawe doniesienia prezentowane podczas Kongresu. Po raz pierwszy w wytycznych ujęto informacje dotyczące klas prezentowanych zaleceń i poziomu wiarygodności danych naukowych, omawiając jednocześnie najważniejsze aspekty związane zarówno z epidemiologią, diagnostyką, jak i leczeniem nadciśnienia tętniczego. Wiele z przedstawianych zaleceń pokrywa się z wytycznymi prezentowanymi w poprzednich edycjach. Jedną ze zmian jest próba ujednolicenia docelowych wartości ciśnienia tętniczego. Zalecenia każą obecnie dążyć do wartości ciśnienia skurczowego poniżej 140 mm Hg u pacjentów, pozwalając napewne odstępstwa od tej zasady między innymi u osób w podeszłym wieku. Obszerny fragment nowych wytycznych dotyczy farmakoterapii nadciśnienia tętniczego i podejmowania decyzji o jej wdrożeniu. Decyzja o inicjacji leczenia hipotensyjnego powinna być podjęta w oparciu o dwa aspekty: zarejestrowane wartości ciśnienia tętniczego oraz ogólne ryzyko sercowo-naczyniowe, ustalone na podstawie wieku pacjenta, chorób współistniejących i innych czynników ryzyka występujących u pacjenta. Tak jak w poprzednich edycjach zaleceń, także i tym razem nie zdecydowano się na wyróżnienie żadnej z grup leków hipotensyjnych jako preferowanej: diuretyki, beta-adrenolityki, antagonistów wapnia, inhibitory konwertazy angiotensyny i blokery receptora dla angiotensyny II określono jako zalecane w inicjacjii kontynuowaniu terapii hipotensyjnej, zarówno w monoterapii, jak i w połączeniu. Podkreślono także, że pewne grupy leków mogą być preferowane u konkretnych pacjentów ze względu na choroby współistniejące. Podczas wykładów prowadzonych w czasie Kongresu jednym z głównych tematów była również farmakoterapia. Mimo że w wytycznych brakuje konkretnego stanowiska odnośnie do preferowanych substancji, między innymi z grupy diuretyków, to w wielu wykładach oraz podczas prezentacji wynikównowych badań podkreślano między innymi wyższość indapamidu nad starszymi lekami z tej grupy. W przedstawionych badaniach udowodniono, że indapamid jest lekiem o wysokiej skuteczności hipotensyjnej również podczas stosowania u pacjentów obciążonych wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym zarówno w monoterapii, jak i w połączeniach wielolekowych.