Rehabilitacja kardiologiczna to ważny etap leczenia większości chorób układu sercowo-naczyniowego. Udowodniono jej wpływ na wydłużenie życia u pacjentów po zawale serca i z niewydolnością serca. Podstawową metodą stosowaną w usprawnianiu pacjentów obciążonych chorobami układu sercowo-naczyniowego jest wytrzymałościowy trening fizyczny, którego intensywność ustala się na podstawie maksymalnego testu wysiłkowego na bieżni ruchomej lub cykloergometrze rowerowym. W planowaniu usprawniania szczególnie trudne jest ustalenie przyczyny duszności u pacjenta z różnymi współistniejącymi chorobami serca i odróżnienie jej od duszności pochodzenia „płucnego” lub spowodowanego unieruchomieniem czynnościowym. Celem pracy było omówienie przydatności ergospirometrii w różnicowaniu duszności pochodzenia sercowego: w chorobie niedokrwiennej serca, z niewydolnością serca, wadą zastawkową i wadą wrodzoną serca. Ergospirometria jest cennym, jednak wciąż niedocenianym narzędziem do różnicowania przyczyn duszności u pacjentów poddawanych kompleksowej rehabilitacji kardiologicznej. Znajomość charakterystycznych zmian w parametrach oddechowych obserwowanych podczas testu wysiłkowego ułatwia podjęcie decyzji klinicznych i zaplanowanie kinezyterapii.