Zastosowanie leków inkretynowych w leczeniu cukrzycy typu 2 z powikłaniami sercowo-naczyniowymi

Streszczenie

Obecnie wzrasta zainteresowanie rozwojem leczenia cukrzycy typu 2 opartego na wykorzystaniu efektuinkretynowego. Inkretyny to hormony wydzielane w przewodzie pokarmowym w odpowiedzi na bodziecpokarmowy (głównie na glukozę i tłuszcze). Stymulują one wydzielanie insuliny w trzustce w sposóbzależny od glikemii i odgrywają istotną rolę w lokalnej regulacji czynności przewodu pokarmowego. Cukrzyca,ze względu na postępujący charakter zaburzeń leżących u jej podłoża, często wymaga stosowaniadwóch lub więcej leków o różnym mechanizmie działania, aby osiągnąć i długofalowo utrzymać pożądanewyrównanie metaboliczne. Jednocześnie terapia ta powinna zapewnić bezpieczeństwo w zakresie unikaniahipoglikemii. Analogi glukagonopodobnego peptydu 1 (GLP-1), podobnie jak inhibitory peptydazydipeptydylowej 4 (DPP-4), są względnie nową klasą leków hipoglikemizujących i wydają się cechowaćdużą skutecznością i zadawalającym profilem bezpieczeństwa. Analogi GLP-1, takie jak eksenatid, eksenatido przedłużonym uwalnianiu czy liraglutid, są podawane podskórnie w skojarzeniu z innymi lekamidoustnymi lub z insuliną. Leki te zostały zaaprobowane przez właściwe agencje regulacyjne.Leki inkretynowe wykazują korzystny profil działania; nie tylko obniżają glikemię ze skutecznością zbliżonądo innych leków doustnych, ale także powodują zmniejszenie masy ciała oraz obniżają ryzyko sercowo--naczyniowe. Ponadto charakteryzuje je niskie ryzyko hipoglikemii. Inhibitory DPP-4, podawane doustnie,są skuteczne w wyrównywaniu glikemii i nie powodują przyrostu masy ciała. Skuteczność i bezpieczeństwoleków inkretynowych stosowanych w monoterapii i w leczeniu skojarzonym badano w dużych grupachpacjentów, uzyskując dobry efekt. Stosowanie analogów GLP-1 było związane z objawami niepożądanymize strony przewodu pokarmowego (nudności, rzadziej wymioty), natomiast inhibitory DPP-4 powodowałyzwiększone ryzyko infekcji (zapalenie błony śluzowej nosa i gardła oraz układu moczowego) i bóle głowy.Niektóre raporty bezpieczeństwa, w których sugerowano zwiększone ryzyko zapalenia trzustki lub rakardzeniastego tarczycy, wymagają dalszych badań w celu pełnej oceny tych zagrożeń.