Terapia lekami hamującymi układ renina-angiotensyna a ryzyko zgonu – komentarz do metaanalizy van Vark i wsp.

Streszczenie

Współcześnie co siódmy zgon na świecie jest bezpośrednio związany z nadciśnieniem tętniczym, które stanowi najważniejszy globalny czynnik przedwczesnej zachorowalności i śmiertelności. Począwszy od badania Amerykańskich Weteranów w 1967 roku do dnia dzisiejszego zgromadziliśmy dane z licznych badań klinicznych, które dowodzą, że obniżenie ciśnienia tętniczego pozwala na znaczące zmniejszenie ryzyka wszystkich powikłań nadciśnienia. Publikacja odległych 22-letnich wyników obserwacji pacjentów, którzy uczestniczyli w badaniu SHEP dowodzi, że osoby pierwotnie włączone do grupy leczonej aktywnie żyły dłużej niż chorzy, którym los przydzielił placebo. Przeprowadzona przy użyciu tych danych kalkulacja pozwala oszacować, że jeden miesiąc skutecznego leczenia to dodatkowy dzień życia pacjenta z nadciśnieniem tętniczym! W badaniu SHEP średni wiek pacjenta w chwili włączenia wynosił 72 lata, można więc sądzić, że przy wczesnym rozpoczęciu terapii korzyści należy mierzyć w latach!

Tak właśnie postąpili autorzy z międzynarodowej grupy badaczy, którzy przeprowadzili meta-analizę 20 prób klinicznych oceniających rokowanie u chorych otrzymujących leki hamujące układ renina-angiotensyna – inhibitory ACE lub antagonistów receptora dla angiotensyny (ARB, sartany). Badana grupa zawierała ogółem 158 998 pacjentów, z których u 71 401 stosowano inhibitor układu renina-angiotensyna (iACE lub sartan), a 87 597 osób znalazło się w grupie kontrolnej, której podawano placebo lub inny lek hipotensyjny.