Migotanie przedsionków (AF) to najczęstsza utrwalona arytmia serca. Wiąże się ono ze zwiększeniem ryzyka zgonu, udaru mózgu, niewydolności serca i hospitalizacji. Podstawowe metody leczenia to przywrócenie i utrzymanie rytmu zatokowego (kontrola rytmu) oraz pozostawienie pacjenta z AF i zmniejszenie częstotliwości rytmu komór serca (kontrola częstotliwości). Obecnie stosowane leki antyarytmiczne wykazują wiele działań niepożądanych, w tym zwiększają ryzyko komorowej proarytmii, co jest prawdopodobnie przyczyną braku przewagi strategii kontroli rytmu nad kontrolą częstotliwości. Dronedaron opracowano, opierając się na cząsteczce amiodaronu. Usunięcie atomów jodu oraz zmniejszenie lipofilności cząsteczki macierzystej obniżyły ryzyko działań niepożądanych i poprawiły tolerancję leczenia, zmniejszyły jednak również jego skuteczność. Wernakalant — przedsionkowo-selektywny lek antyarytmiczny — cechuje się niskim ryzykiem proarytmii i wykazuje wysoką skuteczność w przywracaniu rytmu zatokowego (kardiowersji farmakologicznej). Dronedaron znalazł się po raz pierwszy w wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC) dotyczących postępowania w AF, między innymi jako lek pierwszego wyboru w kontroli rytmu u pacjentów bez istotnej strukturalnej choroby serca.
Choroby Serca i Naczyń 2011, 8 (1), 17–24