Tom 8, Nr 1 (2011)
Farmakoterapia chorób układu krążenia
Opublikowany online: 2011-04-06
Dronedaron i wernakalant w migotaniu przedsionków — nowe leki, nowe fakty, nowe wytyczne
Marcin Michalak, Anna Ścibisz, Krzysztof J. Filipiak
Choroby Serca i Naczyń 2011;8(1):17-24.
Tom 8, Nr 1 (2011)
Farmakoterapia chorób układu krążenia
Opublikowany online: 2011-04-06
Streszczenie
Migotanie przedsionków (AF) to najczęstsza utrwalona arytmia serca. Wiąże się ono ze zwiększeniem ryzyka
zgonu, udaru mózgu, niewydolności serca i hospitalizacji. Podstawowe metody leczenia to przywrócenie
i utrzymanie rytmu zatokowego (kontrola rytmu) oraz pozostawienie pacjenta z AF i zmniejszenie częstotliwości
rytmu komór serca (kontrola częstotliwości). Obecnie stosowane leki antyarytmiczne wykazują wiele
działań niepożądanych, w tym zwiększają ryzyko komorowej proarytmii, co jest prawdopodobnie przyczyną
braku przewagi strategii kontroli rytmu nad kontrolą częstotliwości. Dronedaron opracowano, opierając się
na cząsteczce amiodaronu. Usunięcie atomów jodu oraz zmniejszenie lipofilności cząsteczki macierzystej
obniżyły ryzyko działań niepożądanych i poprawiły tolerancję leczenia, zmniejszyły jednak również jego skuteczność.
Wernakalant — przedsionkowo-selektywny lek antyarytmiczny — cechuje się niskim ryzykiem proarytmii
i wykazuje wysoką skuteczność w przywracaniu rytmu zatokowego (kardiowersji farmakologicznej).
Dronedaron znalazł się po raz pierwszy w wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC)
dotyczących postępowania w AF, między innymi jako lek pierwszego wyboru w kontroli rytmu u pacjentów
bez istotnej strukturalnej choroby serca.
Choroby Serca i Naczyń 2011, 8 (1), 17–24
Streszczenie
Migotanie przedsionków (AF) to najczęstsza utrwalona arytmia serca. Wiąże się ono ze zwiększeniem ryzyka
zgonu, udaru mózgu, niewydolności serca i hospitalizacji. Podstawowe metody leczenia to przywrócenie
i utrzymanie rytmu zatokowego (kontrola rytmu) oraz pozostawienie pacjenta z AF i zmniejszenie częstotliwości
rytmu komór serca (kontrola częstotliwości). Obecnie stosowane leki antyarytmiczne wykazują wiele
działań niepożądanych, w tym zwiększają ryzyko komorowej proarytmii, co jest prawdopodobnie przyczyną
braku przewagi strategii kontroli rytmu nad kontrolą częstotliwości. Dronedaron opracowano, opierając się
na cząsteczce amiodaronu. Usunięcie atomów jodu oraz zmniejszenie lipofilności cząsteczki macierzystej
obniżyły ryzyko działań niepożądanych i poprawiły tolerancję leczenia, zmniejszyły jednak również jego skuteczność.
Wernakalant — przedsionkowo-selektywny lek antyarytmiczny — cechuje się niskim ryzykiem proarytmii
i wykazuje wysoką skuteczność w przywracaniu rytmu zatokowego (kardiowersji farmakologicznej).
Dronedaron znalazł się po raz pierwszy w wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC)
dotyczących postępowania w AF, między innymi jako lek pierwszego wyboru w kontroli rytmu u pacjentów
bez istotnej strukturalnej choroby serca.
Choroby Serca i Naczyń 2011, 8 (1), 17–24
Słowa kluczowe
leki antyarytmiczne; migotanie przedsionków; dronedaron; wernakalant
Tytuł
Dronedaron i wernakalant w migotaniu przedsionków — nowe leki, nowe fakty, nowe wytyczne
Czasopismo
Choroby Serca i Naczyń
Numer
Tom 8, Nr 1 (2011)
Strony
17-24
Data publikacji on-line
2011-04-06
Rekord bibliograficzny
Choroby Serca i Naczyń 2011;8(1):17-24.
Słowa kluczowe
leki antyarytmiczne
migotanie przedsionków
dronedaron
wernakalant
Autorzy
Marcin Michalak
Anna Ścibisz
Krzysztof J. Filipiak