Optymalna kontrola ciśnienia tętniczego u pacjentów z wysokim ryzykiem powikłań sercowo-naczyniowych: pozycja perindoprilu

Streszczenie

Nadciśnienie tętnicze stanowi najważniejszy globalny problem epidemiologiczny, przyczyniając się do około połowy przypadków incydentów wieńcowych i udarów mózgu. Według aktualnych wytycznych przy podejmowaniu decyzji o rozpoczęciu farmakoterapii najistotniejsze jest oszacowanie globalnego ryzyka sercowo-naczyniowego, związanego z sytuacją kliniczną pacjenta i stopniem nadciśnienia.
Typowy polski pacjent coraz częściej jest obarczony wieloma czynnikami ryzyka krążeniowego i należy do grupy wysokiego zagrożenia.
We współczesnym rozumieniu skutecznego leczenia hipotensyjnego zakłada się uzyskanie trwałego efektu hipotensyjnego przy zachowaniu dobrej jakości życia, korygowanie zaburzeń hemodynamicznych i metabolicznych, a przede wszystkim — przedłużenie życia poprzez zmniejszenie zachorowalności i umieralności z powodu incydentów wieńcowych, niewydolności serca oraz udarów. U większości pacjentów ze schorzeniami towarzyszącymi lub wysokim ryzykiem powikłań krążeniowych najkorzystniejszym wyborem może być lek blokujący układ renina–angiotensyna–aldosteron. W chorobie niedokrwiennej serca i innych sytuacjach wysokiego ryzyka krążeniowego szczególna rola przypada perindoprilowi, który oprócz silnego działania hipotensyjnego wykazuje silne efekty przeciwmiażdżycowe, przeciwzakrzepowe i stabilizujące blaszki miażdżycowe. Udowodniono także możliwość zahamowania, a nawet regresji niezwapniałych blaszek miażdżycowych, podczas leczenia większą dawką perindoprilu. W niedawnej metaanalizie badań dotyczących nadciśnienia wykazano poprawę przeżycia wyłącznie w trzech badaniach z zastosowaniem perindoprilu, co czyni go jednym z preferowanych leków hipotensyjnych o bardzo dobrej tolerancji.
Choroby Serca i Naczyń 2011, 8 (2), 53–61