Zawał serca typu 2 — inne spojrzenie na wzrost stężenia troponin niezwiązany z pierwotnym ostrym zespołem wieńcowym

Streszczenie

Kliniczne objawy niedokrwienia mięśnia sercowego współistniejące z obecnością martwicy kardiomiocytów są podstawą do rozpoznania zawału serca. Wśród stosowanych wskaźników biochemicznych w celu potwierdzenia martwicy komórek serca troponiny sercowe są z wyboru najlepszym, najbardziej czułym i swoistym parametrem spośród obecnie dostępnych w praktyce klinicznej. Z tego powodu włączono je do Uniwersalnej Definicji Zawału Serca światowych towarzystw kardiologicznych. Zawał serca typu 2 jest wywołany niedokrwieniem powodowanym zmniejszeniem zaopatrzenia tkanek mięśnia sercowego w tlen lub zwiększeniem zapotrzebowania na tle różnorodnych jednostek chorobowych niezwiązanych z pierwotną martwicą, takich jak: anemia, zaburzenia rytmu serca, kurcz tętnic wieńcowych czy niedociśnienie tętnicze. Część światowych ekspertów w dziedzinie kardiologii sugeruje rozpoznanie zawału serca typu 2 tylko w sytuacji, gdy zmniejszonemu zaopatrzeniu w tlen lub jego zwiększonemu zużyciu towarzyszy potwierdzona lub prawdopodobnie obecna choroba wieńcowa. W innych sytuacjach sugerują używanie terminu „niedokrwienie” lub „martwicy mięśnia sercowego”, jako wtórnych do powodujących je przyczyn, takich jak anemia czy zaburzenia rytmu serca. Podwyższone stężenia troponin sercowych stwierdza się w każdej sytuacji prowadzącej do martwicy tkanek serca, na przykład w przypadku rozległych oparzeń ciała, pourazowego stłuczenia mięśnia sercowego czy niewydolności nerek. U pacjentów z zaawansowaną niewydolnością nerek często stwierdza się podwyższone stężenia troponin sercowych w surowicy krwi. Biochemiczne potwierdzenie zawału serca w tej grupie chorych jest możliwe poprzez wykazanie wzrostu stężenia troponin w stosunku do wartości wyjściowych. Pacjentom z nasileniem objawów niewydolności serca często towarzyszy wzrost stężenia troponin w badaniach biochemicznych. Wykluczenie lub potwierdzenie równolegle występującego ostrego zespołu wieńcowego u tych chorych, tylko na podstawie parametrów laboratoryjnych, bez uwzględnienia danych klinicznych, napotyka na trudności. Wysokoczułe zestawy do wykrywania troponin sercowych wyraźnie poprawiają wczesne rozpoznanie ostrego zawału serca. Odbywa się to jednak kosztem relatywnego zmniejszenia swoistości wyniku. Być może, wyznaczenie dwóch progów decyzyjnych dla czułości i swoistości oznaczeń wysokoczułych troponin sercowych lub równoległe użycie innych wczesnych markerów ostrego niedokrwienia poprawi wczesną diagnostykę zawału serca.
Choroby Serca i Naczyń 2011, 8 (2), 97–102