Dronedaron jest analogiem amiodaronu o zmodyfikowanych właściwościach farmakologicznych. W założeniu lek ten miał się charakteryzować korzystniejszym od amiodaronu profilem bezpieczeństwa. W badaniach klinicznych w populacji pacjentów z napadowym lub przetrwałym migotaniem przedsionków leczenie dronedaronem nie tylko skutecznie zapobiegało nawrotom arytmii, ale także — w badaniu ATHENA — wiązało się ze zmniejszeniem śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych oraz częstości hospitalizacji z powodu migotania przedsionków. W bezpośrednim porównaniu obu leków w grupie chorych z przetrwałym migotaniem przedsionków dronedaron okazał się wprawdzie mniej skuteczny w utrzymywaniu rytmu zatokowego, ale za to bezpieczniejszy niż amiodaron. Niepokojące wyniki badania ANDROMEDA ograniczyły stosowanie dronedaronu w populacji chorych z przewlekłą niewydolnością serca. W 2009 roku lek zarejestrowano do stosowania u pacjentów z napadowym i przetrwałym migotaniem przedsionków. Na początku 2011 roku ukazały się jednak pierwsze doniesienia dotyczące możliwej hepatotoksyczności leku, a w ciągu kilku kolejnych miesięcy ogłoszono częściowe wyniki przerwanego nagle badania PALLAS, w którym stosowanie dronedaronu u pacjentów z utrwalonym migotaniem przedsionków wiązało się ze wzrostem śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych. Skoniło to Europejską Agencję Leków do zawężenia wskazań do stosowania dronedaronu, lek ten jednak pozostaje w dostępnym armamentarium farmakologicznym pod handlową nazwą Multaq.