Niewydolność serca staje się poważnym problemem klinicznym i społecznym. Z rozpoznaniem tego zespołu chorobowego żyje obecnie w Europie ponad 10 mln osób. Postępowanie diagnostyczne i terapeutyczne zgodne z zaleceniami towarzystw kardiologicznych, współpraca między lekarzami na różnych poziomach opieki oraz włączenie chorego i jego rodziny w proces leczenia mogą znacznie poprawić rokowanie w tej grupie pacjentów. Unikanie czynników ryzyka wystąpienia dysfunkcji mięśnia sercowego i jej progresji do niewydolności, a także sytuacji powodujących zaostrzenie objawów oraz przestrzeganie zaleceń dotyczących leczenia niefarmakologicznego i farmakologicznego prowadzą nie tylko do poprawy komfortu życia chorych, ale także do jego wydłużenia.
W niniejszym artykule zawarto definicje podstawowych pojęć oraz przedstawiono dane dotyczące rozpoznania, badań pracownianych, oceny stopnia zaawansowania, zasad terapii oraz sytuacji wymagających pilnej konsultacji lekarskiej u chorych z niewydolnością serca.