Obrazowanie serca za pomocą rezonansu magnetycznego (MRI, magnetic resonance imaging) jest nową metodą zyskującą coraz szersze zastosowanie w praktyce klinicznej. W ostatniej dekadzie jakość obrazu, a tym samym czułość i specyficzność diagnostyczna metody, znacznie się poprawiły, dzięki czemu badanie to stało się cennym uzupełnieniem diagnostyki kardiologicznej. Niektóre z zastosowań MRI są obecnie uznawane za metodę z wyboru w nieinwazyjnej diagnostyce obrazowej serca. Należą do nich między innymi ocena nieprawidłowych struktur wewnątrz- i okołosercowych, choroby osierdzia, badanie morfologiczne prawej komory, ocena wad wrodzonych (szczególnie po korekcji kardiochirurgicznej u dorosłych), a także ocena funkcjonalna (np. kurczliwość, frakcja wyrzutowa), w których MRI wykazuje większą czułość i specyficzność diagnostyczną niż echokardiografia. Niezwykle obiecujące są także badania czynnościowe pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. U tych chorych w czasie jednego badania można uzyskać informacje o stanie naczyń wieńcowych, perfuzji, kurczliwości i żywotności mięśnia sercowego oraz wykryć obecność powikłań po zawale serca, na przykład: tętniak serca, skrzepliny, perforację przegrody międzykomorowej, niedomykalność zastawki dwudzielnej, upośledzenie frakcji wyrzutowej, obecność płynu w worku osierdziowym.
Innym, niezwykle ciekawym sposobem badania serca jest spektroskopia rezonansu magnetycznego (MRS, magnetic resonance spectroscopy), która pozwala na nieinwazyjną ocenę metabolizmu mięśnia sercowego i jest stosowana w patologiach mięśnia, na przykład u chorych z kardiomiopatiami, niedokrwieniem czy w monitorowaniu po transplantacji serca. Warto również podkreślić, że badanie to jest pozbawione działań niepożądanych, a ponadto w wielu przypadkach nie wymaga podawania środka kontrastowego.
W niniejszym artykule przedstawiono wskazania i przeciwwskazania do badania MRI serca oraz omówiono wybrane zastosowania kliniczne tej metody.