Nadciśnienie tętnicze a udar mózgu - aktualne dane

Streszczenie

Nadciśnienie tętnicze, najczęstszy czynnik ryzyka udaru mózgu, jest czynnikiem modyfikowalnym. W najnowszych wytycznych European Society Hypertension z 2007 roku podkreśla się, że u chorych po udarze lub przemijającym napadzie niedokrwiennym leczenie przeciwnadciśnieniowe wyraźnie zmniejsza częstość ponownego udaru, a także obniża ryzyko wystąpienia incydentów sercowo-naczyniowych. Dane z badań klinicznych wskazują, że korzyść zależy głównie od samej redukcji ciśnienia tętniczego. Według wytycznych ESH/ESC z czerwca 2007 roku docelowe wartości ciśnienia u osób po udarach powinny wynosić poniżej 130/80 mm Hg - odpowiednio dla ciśnienia skurczowego i rozkurczowego. W tym celu można stosować wszystkie dostępne leki hipotensyjne, zarówno w monoterapii, jak i w terapii skojarzonej. Trwa dyskusja na temat włączania terapii hipotensyjnej w pierwszych dobach po udarze mózgu. Nie ulega wątpliwości, że po udarze wskazane jest ostrożne, umiarkowane obniżanie ciśnienia tętniczego. Leki z grupy inhibitorów konwertazy angiotensyny, nitraty oraz labetalol można bezpiecznie podawać w ostrej fazie udaru. Stosowanie antagonistów receptora AT1 może przynieść korzystne efekty rokownicze u pacjentów po udarze mózgu, co udowodniono w przypadku eprosartanu. O rokowniczej przewadze tego leku nad wyżej wymienionymi zadecydował najprawdopodobniej pozahipotensyjny efekt neuroprotekcyjny. Ciekawe są również doniesienia zawarte w opublikowanych w 2007 roku wynikach badania JIKEI Heart dotyczącego walsartanu, w którym odnotowano 40-procentowe obniżenie ryzyka występowania udarów mózgu. Jednak, mimo dobrze udokumentowanego znaczenia redukcji ciśnienia tętniczego, trudno jest określić optymalny moment rozpoczęcia obniżania ciśnienia po niedawnym udarze mózgu, a także wybór najkorzystniejszej terapii hipotensyjnej z uwagi na brak badań, w których porównano by różne klasy leków hipotensyjnych w prewencji wtórnej udaru.