Rola pierwotnej i wtórnej prewencji w chorobie wieńcowej (CHD, coronary heart disease) jest niezmiernie ważna dla zdrowia publicznego. Działania profilaktyczne ograniczają także objawy innych chorób spowodowanych miażdżycą, takich jak udar mózgu czy choroba tętnic obwodowych. Na prewencję wtórną składają się takie interwencje terapeutyczne i postępowanie chorych, które zmniejszają częstość powikłań (w tym zgonów) i nawrotów choroby, a także hamują progresję zmian patologicznych. Modyfikacja czynników ryzyka jest podstawową strategią postępowania zarówno w prewencji pierwotnej, jak i wtórnej. W profilaktyce wtórnej CHD farmakoterapia odgrywa równie istotną rolę, co modyfikacja czynników ryzyka. Zgodnie z zasadami medycyny opartej na faktach wartość terapeutyczną mają te leki, które obniżają ryzyko wystąpienia kolejnych incydentów sercowo-naczyniowych, w tym zgonów. W prewencji wtórnej i leczeniu CHD stosowane są następujące grupy leków: leki przeciwpłytkowe, leki blokujące układ renina-angiotensyna- aldosteron, leki β-adrenolityczne, statyny. Stabilizują one nie tylko stan kliniczny chorego, ale przede wszystkim sam proces chorobowy, zapobiegając w ten sposób przyszłym incydentom.