Diagnostyka obrazowa chorób tarczycy

Streszczenie

Choroby tarczycy są częste. Subkliniczna niedoczynność tarczycy występuje u nawet 15% kobiet w starszym wieku, a guzki tarczycy - jeszcze częściej. Mimo rozwoju metod diagnostycznych, zarówno laboratoryjnych, jak i obrazowych, trafne rozpoznanie i wdrożenie odpowiedniego leczenia jest czasem bardzo trudne. Celem pracy jest przegląd użyteczności scyntygrafii i USG w diagnostyce chorób tarczycy.
Badanie ultrasonograficzne to obecnie podstawowa metoda diagnostyki chorób tarczycy - nie tylko dlatego, że umożliwia wykrycie guzków lub wola, ale także dlatego, że pozwala na różnicowanie przyczyn nadczynności. Na podstawie kryteriów ultrasonograficznych wykonuje się celowaną biopsję aspiracyjną cienkoigłową. Niezwykle interesującą metodą w diagnostyce guzków tarczycy jest elastografia cechująca się wysoką czułością, wynoszącą 97%, i swoistością do 100% w wykrywaniu zmian złośliwych. Jednak badania scyntygraficzne tarczycy, z uwagi na ich czynnościowych charakter, stanowią cenne uzupełnienie badań morfologicznych i odgrywają ważną rolę w procesie diagnostyczno-terapeutycznym chorób tarczycy. W badaniach scyntygraficznych tarczycy stosuje się izotopy promieniotwórcze, takie jak: Tc99m, I-123, I-131, które są aktywnie gromadzone przez ten gruczoł. Wobec tego badania scyntygraficzne są wykorzystywane w diagnostyce różnicowej przyczyn nadczynności tarczycy, kwalifikacji do leczenia radiomodem, a także w diagnostyce i monitorowaniu chorób nowotworowych tarczycy.