Znaczenie fibrynogenu i właściwości reologicznych krwi w miażdżycy i chorobie wieńcowej

Streszczenie

Wzrost stężenia fibrynogenu oraz lepkości krwi i osocza towarzyszy wielu czynnikom ryzyka miażdżycy, takim jak: cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, otyłość, płeć męska, wiek, palenie tytoniu czy niewydolność nerek. Wyniki badań dokumentujących te obserwacje wskazują, że wymienione czynniki ryzyka można sprowadzić do ich wpływu na właściwości reologiczne krwi. Mimo że czynniki ryzyka oddziałują na cały układ naczyniowy, to lokalizacja zmian miażdżycowych nie jest przypadkowa. Należy zauważyć, że złogi miażdżycowe charakteryzują się ściśle określoną lokalizacją, jaką są okolice odejścia gałęzi bocznych, ściany boczne bifurkacji czy krzywizny wewnętrzne tętnic. Miejsca te określa się jako punkty ryzyka, w których dochodzi do formowania się przepływów wtórnych powodujących, że na ścianę naczynia działają małe naprężenia ścinające. Na profil przepływu ma wpływ nie tylko geometria naczyń, ale również reologiczne właściwości krwi zależne w dużej mierze od stężenia fibrynogenu. Wzrost stężenia fibrynogenu, lepkości krwi pełnej i osocza powodują, że w miejscach zaburzonych przepływów dochodzi do dłuższego zalegania krwi, a tym samym zachodzą warunki sprzyjające retencji i przenikaniu krwiopochodnych cząsteczek aterogennych (monocytów, leukocytów, płytek krwi, lipidów) do błony wewnętrznej tętnic. Zjawisko to odgrywa ważną rolę w biologii naczyń i stanowi istotny mechanizm w procesie powstawania blaszek miażdżycowych. Dlatego oznaczenie stężenia fibrynogenu, wartości hematokrytu i lepkości osocza niezależnie od profilu lipidowego powinno być uwzględnione w panelu badań służących ocenie ryzyka rozwoju chorób układu sercowo-naczyniowego.
Choroby Serca i Naczyń 2010, 7 (2), 62-71